Helaas kom ik met mijn werk soms hartverscheurende situaties tegen. Situaties die mij als mens niet in de koude kleren gaan zitten. Door de jaren heen heb ik geleerd om mijn medeleven niet om te laten slaan naar verdriet. Dat lukt niet altijd. Dan kan ik wel eens een traantje laten of me er echt slecht over voelen.

Afgelopen week had ik zo’n moment. Ik voelde de hele dag de pijn en onzekerheid van de vrouw die ik die ochtend aan de lijn had. Het was een dag na de persconferentie waar heel Nederland naar had gekeken. Als eigenaresse van een partycentrum is ze met de nieuwe maatregelen in zeer zwaar weer terecht gekomen. Tot aan september zijn alle feesten en partijen geannuleerd, maar blijven de vaste lasten doorlopen. Ze heeft alles bij elkaar opgeteld straks tig duizend euro schuld. Ze stevent af op een persoonlijk faillissement. Een vrije val naar beneden, iets wat ze nooit voor ogen had toen ze begon met haar goed lopende bedrijfje.

Ik voelde een zekere oneerlijkheid tussen haar situatie en die van de grote bedrijven in Nederland. Zij maken gretig gebruik van de veelheid aan regelingen die door het rijk zijn ingesteld. Nadat ze jarenlang enorme winsten hebben uitgekeerd aan de aandeelhouders en bonussen aan de topmensen, moet de samenleving nu voor de kosten opdraaien. Het voelt oneerlijk. Ik hoop sterk dat de rijksoverheid nog met aanvullende en ruimhartige maatregelen komt om ook dit soort kleine ondernemers te helpen.

Sinds afgelopen vrijdag is de ramadan begonnen. Een hele bijzondere editie, zonder samenzijn en ontmoeten. Geen gezellige drukte, zoals we dat ook van kerst kennen. Maar heel veel ruimte voor bezinning. Dit jaar zal mijn bezinning gaan over hoe we gaan leren van onze fouten en hoe we de wereld een beetje eerlijker kunnen maken.

Fijne ramadan voor hen die vasten!