We stonden samen tegen de muur aan. Ik keek hem aan en zag dat hij in gedachten verzonk. We hadden net daarvoor samen twee bankjes onthuld. Met op de ene bank zijn naam Piet en op de andere de naam van zijn maatje, Martien.

Piet en Martien waren buren in Acht. Toen het naastgelegen sportcafé afbrandde in 1974 en de plek begon te verloederen, sloegen zij de handen ineen. Zij gingen het braakliggende terrein ombouwen naar een dierenweide. Ze kregen steun van de voorzitter van de Dorpsraad, die het hekwerk liet financieren. Met een aantal vrijwilligers werd een dierenhok getimmerd. Jaren verstreken, maar Piet en Martien bleven druk doende met de weide. Op eigen kosten schaften ze nieuwe dieren aan en verzorgden de beesten met veel liefde.

Vele generaties kinderen in Acht groeiden op met liefde voor dieren, mede dankzij Piet en Martien. De afgelopen jaren kwam de dierenweide in het nieuws, als mogelijke plek voor een nieuwe supermarkt in Acht. Uiteindelijk stond een groep betrokken buurtbewoners op om de dierenweide te behouden én om het stokje over te nemen. Want ruim veertig jaar na dato werd het tijd dat de nieuwe generatie het werk ging voortzetten. Afgelopen week was een symbolische sleuteloverdracht aan de initiatiefnemers voor het behoud van de dierenweide.

Het was ook een moment om Piet en Martien in het zonnetje te zetten. Helaas is Martien een paar jaar geleden overleden. Maar om de twee heren toch samen te vereeuwigen, werden twee bankjes met daarop hun namen onthuld. Zij aan zij voor de dierenweide, zoals ze zo lang hadden gestaan. En ik mocht Piet ook nog de vrijwilligerspenning en oorkonde van de Gemeente Eindhoven overhandigen. Ik zag Piet’s gedachten afdwalen, daar staand tegen het muurtje. Naar zijn maatje Martien waarschijnlijk, misschien draaide de film van de afgelopen veertig jaar wel af in zijn hoofd. Ik zag een paar tranen over zijn wang rollen, van weemoed en vriendschap. En ik kreeg een brok in mijn keel.