Als kind behoorde ze ongetwijfeld tot het dromerige type. Samen met haar oudere broer Pierre verwonderde ze zich over de natuur. Alleen op een maagdelijk vel wit papier gaf ze haar diepste gevoelens prijs, via tekeningen of gedichtjes. Leonie Maréchal (69) is nog steeds niet het uitbundige type, dat zich op de voorgrond dringt. Haar schilderijen spreken echter voor zich.
EINDHOVEN - Thuis in haar atelier vertelt Leonie dat het overlijden van haar vader in 1986 een cruciaal moment is geweest in haar schilderscarrière. “Het was heel fijn om dit verdriet te verwerken door te schilderen.” Ze volgde diverse cursussen waaronder fine art schilderen, aquarelcursussen en een negenjarige opleiding schilderen en portret aan de kunstacademie in het Belgische Arendonk. Vanaf 1996 exposeert ze in binnen- en buitenland. “Ik ben opgevoed in een, zoals dat vroeger heette, traditioneel gezin. Vader werkte, moeder zorgde voor het huishouden.
Mijn vader had in de Tweede Wereldoorlog een ongeluk gehad en was daardoor gehandicapt aan zijn been. Toen ik 15 werd ben ik gaan werken. Geld om een opleiding aan de kunstacademie te volgen was er niet. Tot mijn huwelijk op mijn 22ste, heb ik diverse administratieve functie’s gehad, daarna werk ik huisvrouw. Ad en ik kregen twee dochters en we hebben nu ook vier kleindochters. Gedurende ons huwelijk heb ik me als kunstenares kunnen ontwikkelen en me ook voor de kunst ingezet. Onder meer door samen met Lennie van Vugt de atelierroute weer nieuw leven in te blazen.”
Vanaf 2015 is Leonie medebestuurslid van het Kollektief Eindhovense Kunsten (KEK). Leonie schilderde, probeerde nieuwe dingen uit, ze exposeerde en toen kwam die donkere dag in haar leven. “Mijn innige broer Pierre bleek plotseling in zijn slaap overleden te zijn. Dit is nu drie maanden geleden en sindsdien heb ik niet meer geschilderd. In tegenstelling toen mijn vader overleed en ik juist heel veel inspiratie had, zit ik nu in een dip. Ik geef de moed niet op, zonder ouders en broer.”