Nog even terug naar vorige week, naar de afgebroken vakantie van onze koning en zijn gezin. Of liever gezegd naar het boetekleed dat de koning en koningin ten overstaan van het volk aantrokken.

Willem Alexander keurig gekleed in een blauw kostuum en Maxima in een onopvallende donkere broek en lichtgekleurde trui met shawl, zaten als twee schoolkinderen, die betrapt waren, op een bankje. De koning las vanaf een autocue de zorgvuldig van tevoren opgestelde tekst voor, terwijl Maxima haar echtgenoot met spijt in de ogen steunde tijdens dit moeilijke moment. We zijn niet onfeilbaar, benadrukte Willem Alexander. Eerlijk gezegd vond ik het een gênante vertoning. Ik had liever een spontane koning met zijn vrouw in de tuin van hun paleis gezien en hen met eigen woorden laten vertellen wat er was mis gegaan.

Ondertussen blijft corona ons leven bepalen. Iedere dag worden we geconfronteerd met veel nieuwe besmettingen. Ziekenhuizen raken weer vol. Anderhalve meter afstand houden blijkt in de praktijk moeilijk te handhaven. Goed ventileren gaat ook een probleem worden. Wanneer het straks veel kouder wordt, zal het niet meer haalbaar zijn om in scholen of op je werkplek de gehele dag de ramen open te zetten. En dan de mondkapjes. Ze zijn er in allerlei vormen en maten én ze worden steeds vaker gedragen. Ik vraag me af of ze wel veilig gebruikt worden. Te vaak zie ik dat het kapje snel naar beneden gehaald wordt, wanneer men een winkel verlaat. En dit gebeurt dan niet via de touwtjes of elastiekjes achter de oren, maar door het mondkapje vol aan de voorkant vast te pakken en dit naar beneden te duwen.

De vraag is dan ook, kunnen we ons wel beschermen tegen deze onzichtbare vijand? Want vitamine D slikken, je keel met desinfecterende lotion spoelen, mondkapjes dragen en zorgvuldig je handen wassen, betekenen niet dat je een vrijbrief hebt om het virus niet op te lopen. De komende week moet uitwijzen of het aantal besmettingen een dalende lijn vertoont. Hopelijk komt ‘samen staan we sterk’ uit.