Het jaar is nog maar amper begonnen of het noodlot slaat al weer toe. Op de kruising Limburglaan/Hastelweg verongelukte vorige week een fietsster. Ik werd ermee geconfronteerd toen ik op weg was naar een nieuwjaarsreceptie. Terwijl de champagne en exquise hapjes rijkelijk rondgingen, waren mijn gedachten bij de familie van het omgekomen slachtoffer.

Hoe anders hadden zij zich 2018 voorgesteld. Dat het leven broos kan zijn realiseren we meestal pas te laat. Op Facebook daarentegen is het bijna altijd feest. Foto’s van stralende relaties, prachtige kinderen en behaalde resultaten: het kan niet op. De werkelijkheid is echter helemaal anders. Vooral jongeren schijnen tegenwoordig te kampen hebben met een burn-out. Dan heb ik het over mannen en vrouwen van amper twintig of dertig jaar oud. Zelfs tieners krijgen er mee te maken.

Onlangs zag ik een filmpje op YouTube waarin een Amerikaanse hoogleraar verklaarde waarom zogenaamde ‘Millenials’ het momenteel zo moeilijk hebben. Volgens hem zijn zij opgegroeid in een maatschappij waarin zij ongeacht hun kwaliteiten de hemel in werden geprezen. Waren ze niet de beste, dan hadden ze als slechtste toch zeker ook een medaille verdiend, al was het maar voor hun inzet.

Later blijkt de praktijk heel anders te zijn. Wanneer je in je werk niet functioneert, dan word je niet geprezen, maar met je neus op de feiten gedrukt. Hij waarschuwde ook voor de invloed van social media. Het aantal likes op een appje kan je euforisch of juist depressief maken. Constant met je telefoon bezig zijn, zelfs tijdens een vergadering, ervaart hij als egocentrisch gedrag dat beledigend is voor het aantal aanwezigen tijdens deze bespreking. Alhoewel ik het best met een aantal dingen eens ben, denk ik toch dat we het niet zo somber in moeten zien. Onze ouders hadden geen internet, maar ook zij hingen de ‘vuile was’ niet buiten en gaapten wanneer een vergadering te lang duurde. De technische vooruitgang brengt ons ook veel goeds. Alleen alles waar ‘te’ voor staat is nooit aan te raden. Doceren, elkaar accepteren, respecteren en misschien af en toe ook even de spiegel voorhouden zijn volgens mij de beste remedie.