Het was een revolutionair concept, toen het opgeleverd werd in 1973. De plek waar een openbare en een katholieke basisschool gebroederlijk in één gebouw trokken. Daarnaast kwam er ook een bibliotheek, een buurthuis, een supermarkt en een café. Allemaal onder letterlijk het - heel bijzondere - dak van ’t Karregat.
Het gebouw was spraakmakend. De architect had vanuit een ideaalbeeld bedacht dat aparte gebouwen voor iedere functie niet meer paste bij het nieuwe land na de verzuiling. Hij ging nog een stapje verder, want zelfs muren waren volgens hem achterhaald. Dat was een ‘onnodige scheiding tussen groepen mensen’. Eindhoven was toen al de gekste, zou je kunnen zeggen. Zelfs toenmalig minister president Joop den Uyl kwam er voor een bijeenkomst naartoe.
Maar na een paar jaar bleek het gebouw te idealistisch gebouwd. Het was niet praktisch, men had geen privacy, er was geluidsoverlast en veel ruimten bleken onbruikbaar. En zo werd ‘t Karregat met de jaren meer en meer vergane glorie.
Toen ik zeven jaar geleden als wethouder aantrad, was de buurt (terecht) chagrijnig over deze ‘rotte kies’ in de wijk. De gebruikers gaven aan dat er veel achterstallig onderhoud was. En intussen groeide het onkruid om het gebouw met de dag. De gemeente zat ermee in de maag. Eerst werd veel geld gereserveerd om de basisschool compleet te verbouwen. Daarna konden we een goede deal met een supermarktketen sluiten, waardoor ook het tweede deel van het ’t Karregat ‘super’ kon worden verbouwd.
Afgelopen week werd de eer van ’t Karregat definitief hersteld. De supermarkt werd verkozen tot de mooiste van Nederland. Oude faam krijgt nieuwe roem. Ik ben daar natuurlijk erg trots op. Niet alleen als betrokken wethouder, maar ook als geboren Tongelrenaar. Die ziet hoe er gelukkig weer iets moois is gecreëerd in dit stukje stad, dat soms nog wel eens over het hoofd gezien wordt.