En toen vertrokken de klokken (I)

Volgens de katholieke traditie gaan de kerkklokken na de heilige mis op Witte Donderdag naar Rome om daar de paaseieren op te halen die op 1e paasdag worden gezocht. Tijdens het paasfeest in 1949 vierde Eindhoven ook de terugkeer van de klokken al kwamen deze niet terug van Rome…

EINDHOVEN - In WOII was er een grote algehele schaarste, maar de productie van oorlogstuig moest ondanks het tekort aan ijzererts doorgaan. De oplossing werd gezocht in het omsmelten van onder meer kerkklokken. Daartoe werden alle klokken in den lande geïnventariseerd door de bezetter. De meeste werden ingevorderd, ook 6 klokken van de Catharinakerk. Ze werden in 1943 uit de toren getakeld en afgevoerd naar Duitsland. De kerk kreeg nog veel meer te verduren. Aan het eind van de oorlog resteert van het neogotische gebouw niet meer dan een ruïne. Na de oorlog begon voortvarend met de restauratie van de kerk. En de klokken? In tegenstelling tot de klokken van de Woenselse Sint Petruskerk keerden die van de Catharinakerk, behalve een klein klokje van nog geen 100 kilo, na de oorlog niet terug. Een inzameling van de parochianen bracht meer dan 20.000 gulden op. Aan de firma Eijsbouts werd gevraagd om vier nieuwe klokken te gieten. Aldus geschiedde. Paaszaterdag werden de klokken afgeleverd op het kerkplein waar ze door een grote menigte feestelijk werden verwelkomd. Zondagavond wachtte de plechtige inwijding. Met wijwater werden de klokken schoongewassen, gezalfd en bewierookt. Deken Heezemans dankte het klokkencomité want ‘een toren zonder klokken is als een vogel zonder lied en een boom zonder vruchten’.