Mia weet het zeker, haar zus maakt wat van haar leven. Spontaan stuurde ze de redactie een mailtje en gaf haar op voor deze rubriek. Voor Tineke Koeneman (70) was het een complete verrassing toen ik contact met haar zocht. “Nou ja, heeft ze dat echt gedaan? Dan moet ik het toch ook maar doen.”

Eindhoven - In haar woning in Tongelre vertelt Tineke dat haar Groningse vader tijdens de oorlog in Eindhoven ondergedoken zat en haar moeder na de oorlog ook naar Eindhoven kwam. “In Strijp heb ik mijn jeugd doorgebracht, ik was het tweede kind in een gezin van zes kinderen.” Op school bleek dat zij uitblonk in tekenen. “Dat was mijn hoogste cijfer op mijn rapport.”

In tegenstelling tot haar zus Mia die eveneens over dit talent beschikt, had Tineke geen zin deze gave via scholing verder te ontwikkelen. “Ik werd kapster, maar op mijn 45ste wilde ik iets anders. Ik heb me toen laten omscholen tot activiteitenbegeleidster en heb tot mijn 65ste gewerkt op een kinderdagverblijf aan de Poeijersstraat.” Tekenen deed ze in haar vrije tijd, evenals boetseren. Zo maakte ze een tijdlang poppen, en van haar kleinzoon Wesley een goed lijkende buste die in haar tuin een mooi plekje heeft. Ze ging de uitdaging aan om zelf te mozaïeken en via haar zus Mia leerde zij de fijne kneepjes van het aquarelleren. Momenteel is haar passie om van een brok steen iets moois te maken.

“Het liefste werk ik abstract. Meestal heb ik niet echt een ontwerp in mijn hoofd. Ik volg mijn gevoel en samen met de brok steen ontstaat er iets.” Omdat Tineke sinds haar 45ste reumapatiënt is, werkt ze met een wat zachtere steensoort zoals mergel en speksteen. En passant vertelt ze dat de modieuze laarsjes aan haar voeten orthopedische schoenen zijn, die ze zelf ontworpen heeft. Dat ze erg geïnteresseerd is in mensen, als vrijwilligster bij de boerderij op het Wasven werkt en veel van het leven houdt, maar ouder worden niet zo leuk vindt. “Soms word ik met u aangesproken en daar moet ik aan wennen.” Maar dat maakt het leven er voor Tineke niet minder op.