Het was niet de herfstvakantie waar ik eigenlijk naar had uitgekeken. Het liefst wilde ik op bezoek bij mijn familie in Turkije, omdat ik hen al een lange tijd niet heb gezien en ze daarom ontzettend mis. Het is alleen geen noodzakelijke reis en naar mijn mening ook onverantwoord om te reizen. Ik ben daarom gewoon thuis gebleven. Helaas was ik voor een paar dagen weg in Nederland te laat met boeken, dus stond de afgelopen week in het teken van klussen.

Voor iemand met twee linkerhanden is klussen niet per se een heel ontspannende activiteit. Ik kan niet genieten van een bezoek aan een bouwmarkt en van boor- en zaagwerkzaamheden. Maar ik kan wel genieten van het eindresultaat als iemand anders het heeft gemaakt. Toch ben je nooit te oud om te leren, dus ben ik over al mijn barrières heengestapt en heb ik toch geprobeerd om wat klusjes op te pakken. Dit zijn vaak van die klusjes die heel belangrijk zijn, maar niet urgent genoeg om er ook daadwerkelijk tijd voor vrij te maken. Ik denk en hoop dat veel huishoudens van dit soort klusjes hebben.

Ik heb geboord, geschuurd, gelakt en dingen in elkaar gezet. Met succes, mag ik wel zeggen. Klusjes die al een lange tijd bleven liggen, zijn voor altijd afgerond en dat geeft veel rust en ruimte in mijn hoofd. “Is het voor herhaling vatbaar?”, vroeg mijn vrouw aan het einde van de week. Mijn antwoord was heel duidelijk; “Nee!” Laat mij dan maar gewoon werken. Daar krijg ik veel meer energie van dan van een week klussen. Ik kan ieder geval zeggen dat ik het geprobeerd heb, maar dat het niet mijn ding is.

Ik hoop op betere tijden, zodat ik weer een keuze heb tussen een trip naar mijn familie in Turkije en klussen. En die keuze is snel gemaakt.