Mijn vrouw vroeg of ik met haar mee wilde gaan winkelen voor meubels. Ik durfde niet goed ‘nee’ te zeggen, want zo vaak ben ik niet betrokken bij het inrichten van ons huis. Omdat ik andere afspraken heb, of wil werken. En stiekem ook omdat het niet perse ‘mijn ding’ is...

Op Ekkersrijt aangekomen, kwamen we direct terecht in een file van bezoekers. Het was zondag, dus er waren meer mensen die tijd hadden om de woonboulevard te bezoeken. Eenmaal de file doorstaan, liepen we de IKEA binnen. Ik verbaasde me lichtelijk over de mensenmassa. In een langgerekt ritme van drukte liepen we de uitgestippelde route af. We deden ideeën op en kochten - zoals dat altijd gaat bij IKEA - spullen die we eigenlijk niet nodig hadden.In de drukte en door onoplettendheid stootte ik per ongeluk tegen een mevrouw. Het was niet hard, maar toch even schrikken voor haar. Ik bood mijn excuses aan, maar kreeg geen reactie. Ik dacht dat ze niet had gehoord dus ik verontschuldigde me nogmaals. Ze moest er niets van hebben. Integendeel: het was beter als ik haar land zou verlaten. Ik verstijfde van de opmerking en liep een beetje verward weg. Eenmaal bij de kassa besefte ik wat er gebeurd was. Ik werd kwaad. Hoezo was het haar land ? En wie is hier nou onfatsoenlijk? Ik had er meteen iets van moeten zeggen! Wat stom dat ik niet scherp was! Iedereen kent dat moment achteraf wel.

Het is goed dat ik niet heb gereageerd zoals ik dat direct naderhand wilde. De situatie was dan ongetwijfeld geëscaleerd. Zij had haar vooroordelen bevestigd gezien. En ik had me waarschijnlijk achteraf geschaamd voor een gebrek aan beheersing. In mijn rol als wethouder heb ik er vaker mee te maken. Reacties op websites waarin mensen me allerlei vervelende dingen toewensen. Maar het komt (gelukkig) niet vaak voor dat ik die verharding ‘live’ ervaar. Intolerante mensen achter een toetsenbord kunnen dat buiten de deur blijkbaar verstoppen. Een positief punt heb ik wel uit dit bezoek gehaald. Ik heb er een goed excuus bij om niet meer mee te gaan meubelshoppen. Want je weet maar nooit wie of wat er uit de kast komt…