Hoe kan het toch dat mensen dakloos worden in Nederland? Het overkwam Han Goorhuis (52) uit Eindhoven. “Mijn jeugd verliep probleemloos. Na mijn studie ging ik werken bij een gemeente. Ik leerde Denise kennen, de liefde van mijn leven. We kochten een huis, trouwden en waren gelukkig. Tot de winter van 2005, toen veranderde alles...” Een monoloog.

EINDHOVEN - “Ik raakte in een vreselijke winterdip. Ik piekerde veel en werd depressief. Ben ik nog wel gelukkig, vroeg ik mijzelf af. Zit het wel goed met mijn seksualiteit? Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: ‘Schat, ik denk dat ik homo ben.’ Denise schrok zich, logisch, kapot.

Een scheiding was onvermijdelijk. Ik kocht een flatje en ik voelde me inmiddels een stuk beter. Bij de gemeente had ik het echter wel gezien. Ik besloot als zzp-er verder te gaan als adviseur voor gemeentes op het gebied van ruimtelijke ordening.

DakloosDe opdrachten bleven echter uit. Ik had nauwelijks inkomen, alleen een beetje bijstand. Ik moest gedwongen mijn flatje verkopen. Toen stond ik dus op straat: 46 jaar en dakloos. Ik kon bij mijn ouders terecht en daar op het zolderkamertje schreef ik de ene sollicitatiebrief na de andere. Nergens mocht ik op gesprek. Wonen bij mijn ouders was echter verre van ideaal en uiteindelijk ging ik de straat op.

Af en toe had ik een vriend. Daar sliep ik dan weer een paar nachten. Drugs waren ook geregeld in het spel. Het waren pijnverzachters voor mijn mislukte leven. Op een gegeven moment kreeg ik black-outs en via de huisarts kwam ik terecht bij de neuroloog. Die vond wat vlekjes op de hersenen dat leek op NAH (Niet Aangeboren Hersenafwijking).

Ik belandde op een psychiatrische afdeling, maar daar wisten ze niet goed wat ze met me aan moesten. Ik werd doorverwezen naar revalidatieverblijf Vitalis Brunswijck. Daar geven ze me een stukje zelfkennis en inzicht in wat ik mankeer.

WoongroepOp locatie Vaandelhof woon ik in een groep van negen mensen. Iedereen heeft zijn eigen taak. Ik maak bijvoorbeeld het ontbijt en haal de krant. Het gaat nu zo goed met me dat ik binnenkort weer zelfstandig kan wonen. NEOS en WIJeindhoven helpen me daarbij. Ik kijk er enorm naar uit.

Ik doe ook vrijwilligerswerk bij Vitalis, zoals koken met bejaarde dames. Samen asperges schillen en gehaktballetjes draaien, heel gezellig! Een van de dames zegt en doet weinig, alleen als er leuke muziek wordt gedraaid, zie je haar opbloeien. Ik heb nagevraagd wanneer ze getrouwd was en heb thuis opgezocht welke muziek toen hot was. Toen ik dat draaide, die glimlach, die vergeet ik nooit meer!”