Inspiratie opdoen voor een wekelijkse column vergt eigenlijk niet zoveel moeite. Gewoon een beetje opletten gedurende de week en wanneer je iets speciaals opvalt, een kleine notitie maken. De zaken die je echt raken hoeven niet genoteerd te worden, die zitten in je hoofd. Deze week werd ik geraakt door het ongeval in Nuenen waarbij een echtpaar met hun auto te water raakte.

Beiden overleefden dit incident niet. Hoe snel en onverwacht kan het einde komen. Misschien gingen ze gewoon een boodschap doen, zaten ze gezellig met elkaar te kletsen en in een fractie van een seconde voltrekt zich een ramp. Wat me ook bezig hield was, en is nog steeds, de wolf die niet zover van ons vandaan ’s nachts toeslaat. Onschuldige schapen zijn het slachtoffer.

De wolf eet ze niet op, maar jaagt ze op en doodt ze. Bloed proeven: daar is het dit dier om te doen. Doodschieten dat beest, zou mijn advies zijn. Maar dat mag niet. Zelfs vangen is uit den boze. Hoezo koesteren, vraag ik me af. Ik koester de schapen, die met hun lammeren over de hei dolen. De wolf met zijn onbegrijpelijk gedrag verstoort ons leefgebied. Overigens, wanneer ik aan onbegrijpelijk gedrag denk, dan kan ik niet om ene Madeleine M. uit Sint-Oedenrode heen.

Vanaf haar aanstelling in 2014 presteerde zij het om 2,5 miljoen van haar werkgever door te sluizen naar haar privérekening. Met deze extra inkomsten verwende ze haar vriendinnen en deed ze zich te goed aan merkkleding. Blijkbaar vond iedereen het normaal dat zij over een onuitputtelijke bankrekening beschikte. Net zo goed als dat de meeste mensen het normaal vinden dat we anderhalve meter afstand tot elkaar moeten bewaren.

Ook al is het verwarrend wat nu wel en wat nu niet mag. Een gezichtsbehandeling bij de schoonheidsspecialiste kan natuurlijk niet wanneer je een mondkapje op hebt. Maar wanneer diezelfde dame even later mijn nagels manicuurt en ik opeens wel een mondkapje op moet, dan ga ik de strijd niet aan. Ik doe wat me gevraagd wordt!