Corona blijft ons leven bepalen. Ik was een paar dagen in het noorden van ons land. Op de boot naar Schiermonnikoog zat ik, weliswaar met mondkapje, hutje mutje op het dek. Hoezo anderhalve meter? Toen ik de volgende dag met een andere boot zeehondjes ging spotten, zaten we zonder mondkapjes, ook vrij dicht naast elkaar.

Tijdens een familie verjaardagsfeestje afgelopen weekend hielden we de anderhalve meter in ere, maar bij het afscheid nemen wilden vooral de kleintjes onder het gezelschap graag geknuffeld worden. Als tussenoplossing heb ik gekozen voor knuffelen aan de zijkant. Ondertussen neemt het aantal besmette mensen ook in onze regio behoorlijk toe. Hoe gaan we straks de winter in? Weer een lockdown? En hoeveel bedrijven zullen de komende maanden omvallen nu gewortelde ketens als Miss Etam en Claudia Sträter het ook niet meer kunnen redden?

Voor vele gezinnen zullen onzekere tijden aanbreken. Onze samenleving is ontworteld. Een arm om je schouders, een helpende hand: het is niet meer vanzelfsprekend. Bij veel mensen regeert de angst. Zeker wanneer je een kwetsbare gezondheid hebt. De viering van de Eindhovense bevrijding op 18 september was dit jaar door corona bedroevend sober. Weliswaar stak onze burgervader het bevrijdingsvuur aan, zwaaiden enkele vendeliers met hun vaandel en werden er kransen gelegd.

De feestelijke parade ging niet door. De groots aangekondigde aanwezigheid in de lucht van een aantal bommenwerpers en spitfires was spectaculair, maar je moest wel snel opkijken, want ze vlogen slechts één keer over! Het goede nieuws is dat de Lichtjesroute wel weer brandt. Ook na 76 jaar symboliseren de lichtornamenten de vrijheid die onze stad verkreeg door inzet van de geallieerden. Dat vrijheid geen vanzelfsprekendheid is ervaart de naoorlogse generatie nu aan den lijve. Niet door bommen of granaten maar door een wereldwijd virus. Laten we met z’n allen weer voorzichtig zijn en onze vijand niet onderschatten.