Tot haar 47e werkte ze voornamelijk in winkels en de horeca en had ze al vaker gedacht: ‘Moet ik dit tot mijn pensioen doen?’. Op een dag zei een vriendin die de stap naar de zorg had gemaakt: ‘Dit is echt iets voor jou!’.

Door Claudi Olieslagers

Hierdoor ging Fieke nadenken over het werken in de zorg. Ooit was ze bij een familielid in een verzorgingshuis, en ze had toen alleen maar respect voor degenen die daar werkten met engelengeduld met ouderen die een vorm van dementie hadden. Fieke besloot eens spontaan bij het lokale woonzorgcentrum binnen te lopen voor een rondleiding. Daarna ging het opleidingsballetje snel rollen.

Vertrouwen en waardering van collega’s

“Als ik het nu niet doe, doe ik het nooit meer,” dacht ze. Maar het was wel een flinke stap. Gelukkig besloot nog iemand uit haar woonplaats deze stap te wagen, en dat werd haar maatje. Ze volgde een verkorte opleiding voor verzorgende IG (VIG, verzorgende individuele gezondheidszorg). De opleiding ervaarde ze als pittig, ook doordat ze privé moest gaan mantelzorgen. Maar met het vertrouwen en de waardering van haar collega’s lukte het haar, en ze ging steeds meer in zichzelf geloven en behaalde in twee jaar haar diploma VIG.

Durf voor mezelf op te komen

“Ik ben ook communicatief vaardiger geworden,” vertelt Fieke. “Ik ben veel sterker geworden en durf voor mezelf op te komen.” Het was wel even vreemd om in haar eigen dorp te werken en de bewoners of cliënten (Fieke noemt ze het liefst bewoners) al een beetje te kennen. In het werk kwam Fieke erachter dat ze PG (psycho-geriatrie) het leukste vond. Deze mensen hebben vooral mentale zorg nodig, meestal vanwege een vorm van dementie.

Glimlach

Fieke vervolgt dat het niet altijd makkelijk is om met mensen te werken die mentale zorg nodig hebben. Maar je moet altijd kijken naar wat ze wél kunnen. “Bewoners zijn nooit zomaar onrustig; daar zit altijd iets achter. Als je er dan achter komt wat je voor hen kunt betekenen, word je toch blij,” zegt ze stralend. Fieke is van mening dat eigen regie heel belangrijk is, ook als je het niet meer zo goed weet. Een glimlach van een bewoner of een spontane aanraking of soms zelfs dikke kus, het maakt je dag meteen goed.”

Fieke-tijd

Zelf werkt ze tot volle tevredenheid bij het woonzorgcentrum. De onregelmatige diensten ervaart ze als fijn. Ze heeft een hond, Oos, aangeschaft, en samen met Oos gaat ze graag lekker wandelen: “mijn hoofd leeg maken”. De kinderen van Fieke hebben haar niet meer zo hard nodig, waardoor weekenden en avonden werken ook geen probleem zijn. “Je bent dan gewoon lekker op een doordeweekse dag vrij,” zegt ze lachend. “Fieke-tijd. En de onregelmatigheidstoeslag maakt werken in het weekend ook leuker, lacht ze.

Mijn roeping

Helaas zit Fieke nu in de ziektewet vanwege haar haar elleboog. Maar ze blijft contact houden. Ze doet thuis wat aan de planning en gaat zeker twee keer per week op de koffie. Ze geeft de bewoners dan wat extra aandacht. Dochter Aukje doet de opleiding tot verpleegkundige en werkt ook weleens in het woonzorgcentrum. Ze vindt het leuk om samen over de zorg te praten. “Werken in de zorg is mijn roeping, ik kwam er alleen wat later achter” zegt ze terwijl ze haar koffie opdrinkt. Als laatste verzucht ze: “Ik wil zo graag weer aan het werk, maar mijn arm heeft tijd nodig.”