Hij speelde piano en zij kon prachtig zingen. Het was dan ook de muziek die Wim van der Meer (90) en Angela Montanus (88) dichterbij elkaar bracht. De opmaat naar een levenslang samenzijn. Op 10 september zijn ze maar liefst 65 jaar getrouwd. Hun geheim? “Elkaar de vrijheid geven. Iedereen is een individu met eigen ideeën. Je bent geen bezit van een ander dus laat elkaar een beetje los.”

Door Marjolein van Hoof

“Wat er zo bijzonder aan mijn vrouw is? Ik kan daar geen duidelijk antwoord op geven, het is een gevoel, het is alles aan haar”, zegt Wim serieus. Angela glimlacht: “Wim is een fijne rustige man, weloverwogen. Eentje die niet in zeven sloten tegelijk springt”.

De twee leerden elkaar kennen in Leiden. “Ik was bevriend met zijn zus en kreeg van zijn vader bijles Nederlands”, herinnert Angela zich. “Als ik Wim zag, dan had hij altijd wel meiden om zich heen”, grinnikt ze.

“Hoe vaker ik Angela zag, hoe liever ik haar vond”, zegt Wim. “Ze zag er leuk en schattig uit en ze was nergens bang voor. Ik zie haar nog zo door de volkstuin van haar vader lopen, dwars door de spinnenwebben heen. De meeste meisjes durfden dat niet, zij wel. Ik dacht: dat is een goede moeder voor mijn kinderen.” “Echt waar?”, vraagt Angela. “Kijk, zo komen we nog wat van elkaar te weten.”

Muziek

Al snel ontdekten ze hun wederzijdse interesse voor muziek. Hij ging bij haar thuis piano spelen en zij zong. “Ze had een prachtige stem.” Angela knikt: “Het hing nog even in de lucht dat ik naar het conservatorium zou gaan. Uiteindelijk koos ik toch voor kleuterleidster”.

Die opleiding volgde ze intern in Tilburg en Wim studeerde voor bacteriologisch analist. Een periode waarin de tortelduifjes elkaar minder vaak zagen, maar wel veel met elkaar correspondeerden. “Toen het echt serieus werd, nam haar vader me apart. We moeten eens praten, Wim. De schuifdeuren gingen dicht en hij vroeg of ik haar wel goed zou kunnen onderhouden. Het werd tijd dat we ons gingen verloven.”

Verlovingstijd

Na hun verloving in 1956 moest Wim in militaire dienst. “We zagen elkaar in het weekend. Dan gingen we uit of samen de duinen in. Thuis mocht niks natuurlijk. Als we voor de deur afscheid namen, hield mijn moeder ons vanuit de gang in de gaten dat we niets verkeerds deden”, grinnikt Angela. “In de duinen hadden we een vast plekje. Later zijn we er nog eens terug geweest, maar we konden het niet meer vinden.” Ze lachen allebei.

Op 10 september 1959 stapten ze in het huwelijksbootje. “Mijn moeder had ’s middags thuis een koffiemaaltijd bereid. Het was 30 graden waardoor de soep zuur was geworden. Heel sneu”, zegt Angela. “Op weg naar de kerk zijn we onderweg nog gestopt om een uitsmijter te eten. We hadden nog honger.”

Kinderen

Hun eerste woning was een appartementje in Utrecht, drie hoog. “Daar werden twee zoons geboren. Wim veranderde van baan en we verhuisden naar Schipluiden: daar kregen we nog twee zoons en een dochter. Later, toen we in Boxmeer woonden, kwam er nog een zoon bij: een cadeautje.”

In totaal verhuisde de familie Van der Meer maar liefst 13 keer, veelal voor het werk van Wim. Als bacteriologisch analist werkte hij onder meer bij het RIVM en het farmaceutische bedrijf MSD. “Ik deed onderzoek naar onder meer tropische ziekten. Ik heb geholpen bij het ontwikkelen van het eerste poliovaccin in Nederland en de productie van andere vaccins.” Angela zorgde voor de kinderen en viel geregeld in als kleuterleidster.

Gelukkige tijden

“Een van de gelukkigste periodes was toen de kinderen nog klein waren. Echt heel gezellig. Vooral met kerst en sinterklaas: ik zie ons nog met z’n allen in de huiskamer zitten”, glundert Wim. Ook van hun rol als grootouders hebben ze later volop genoten. “Verhaaltjes vertellen en lekker met z’n allen naar het zwembad”, zegt Wim.

“We hebben 11 kleinkinderen”, vertelt Angela. “Eén van hen, onze kleinzoon, is helaas overleden. Een hele nare tijd, daar denk ik vaak aan”, zegt ze zachtjes. Inmiddels hebben ze ook 7 achterkleinkinderen, nummer 8 en 9 zijn op komst.

Koren

Naast het gezinsleven speelde muziek een belangrijke rol in Huize Van der Meer. Wim als amateurorganist en -dirigent: “Ik heb echt grote koren gedirigeerd”. Het leverde hem een Koninklijke Onderscheiding op. Ook Angela leidde diverse zanggezelschappen: van kinderkoren tot een nonnenkoor en een gezelschap voor verstandelijk gehandicapten. “We hebben dat altijd met heel veel plezier gedaan.”

Daarnaast was Wim nog een tijdje scheidsrechter in het voetbal en had hij een volkstuin. “Ik was best vaak weg, misschien een beetje te vaak”, zegt hij. “Ach, het ging in goede harmonie dus dat was prima”, reageert Angela.

Vakanties

Met het hele gezin op vakantie gaan, zat er niet in. “Als je zes kinderen moet opvoeden met één salaris, dan blijft er niet veel over. Maar dat reizen hebben we later ruimschoots ingehaald toen ik op mijn 62ste met vervroegd pensioen ging”, vertelt Wim.

“De meest avontuurlijke reis was naar de Filippijnen: met een rugzak en maar zien waar je terechtkomt. We zijn twee keer in Amerika geweest, een keer naar Taiwan, Egypte, Turkije en we zijn twee keer op cruise geweest. We hebben alles eruit gehaald!”

Samen blijven

Door gezondheidsproblemen kwam er een einde aan het reizen, maar nog tot vorig jaar woonde het stel zelfstandig in het centrum van Boxmeer. Totdat met name Angela meer zorg nodig had vanwege artrose en een grote wond op haar been. “We zochten een plek waar we samen verzorgd konden worden, maar dat was er in Boxmeer niet. Onze dochter vond dit appartement bij Vitalis Theresia in Eindhoven, dicht bij haar in de buurt. Hier kunnen we samen blijven wonen.”

Boxmeer na al die jaren verlaten, was tot nu toe hun grootste stap ooit, zegt Wim. “Je wordt toch losgerukt van alles wat bekend voor je is.” Angela knikt: “Dat is niet makkelijk, zeker niet op onze leeftijd maar ik ben blij dat onze lieve dochter dit gevonden heeft. We hopen nog heel lang hier samen te kunnen blijven wonen.”