Afgelopen vrijdag stond ik na een super drukke werkweek bij de stoplichten te wachten. Met mijn vrouw en dochterlief was ik onderweg naar mijn favoriete hamburgerbar. Ik vond dat ik mezelf na zo’n week wel mocht trakteren op iets lekkers.

Een jonge man stak over en keek mij aan. Verbaasd was ik aan het nadenken waar ik hem van kende. Ik ben waardeloos met het onthouden van namen en verjaardagen, maar gezichten en gesprekken die ik met mensen heb gehad onthoud ik wel. Ik herkende hem niet. Ondertussen draaide ik mijn raam open. De jongen was heel enthousiast om mij te zien. Hij zei: “Ik wilde je een mail sturen om je te bedanken, maar nu kom ik je tegen. Na lang zoeken heb ik eindelijk een appartement gevonden. Je bent goed bezig met het bouwen aan de stad.”

Het duurde allemaal maar een paar seconden, maar het was een compliment dat ik op dat moment echt nodig had. De afgelopen twee weken waren ontzettend druk. Veel onderwerpen waar we de afgelopen jaren hard aan hebben gewerkt liggen nu bij de gemeenteraad. Als hoogste orgaan mogen zij de plannen beoordelen en al dan niet goedkeuren. Voor mij is dat altijd een spannend moment. Een van de plannen waar de gemeenteraad over gaat beslissen, gaat over de woningen die we de komende jaren in Eindhoven gaan bouwen. Het bouwen van veel extra woningen is een belangrijke stap, maar er moet meer gebeuren.

De koop- en huurprijzen blijven stijgen en daardoor komt de gewone Eindhovenaar moeilijk aan een woning. Dat vraagt wat mij betreft om een nog strakkere sturing van de gemeente op de bouw en de prijsontwikkeling van woningen. Er moeten vooral huurwoningen bij tussen de 550 en 900 euro en koopwoningen tot maximaal 350.000 euro. Zodat ook mensen met een kleine portemonnee, tweeverdieners, alleenstaanden en jongeren in hun basisbehoefte kunnen voorzien. Dit kleine compliment, van deze jonge Eindhovenaar, geeft mij weer zoveel energie. Dus ik zeg: kom maar op met de 80-urige werkweken!