Het Wilhelmus werd gespeeld. Het vrijheidsvuur was net daarvoor aangestoken, samen met de burgemeester van Bayeux. Eindhovense middelbare scholieren stonden met vlaggen van de geallieerden. Ik moest denken aan al die jonge mannen, die in de lente van hun bestaan het leven hadden gelaten voor vrede en veiligheid in Nederland en in Europa.Het is - maar - 72 jaar geleden dat er een einde werd gemaakt aan de meest onmenselijke daden, die op dat moment een alledaagse werkelijkheid waren. Angst voor gevangenschap of zelfs de dood, omdat je anders was. Omdat je anders dacht, of omdat je anders geloofde. 72 jaar is niets, slechts een stipje op de tijdbalk van de menselijke geschiedenis.Twintig jaar geleden was ik ook op diezelfde plek, toen als scholier van de Aloysiusmavo. De stranden, de bunkers en de begraafplaatsen van de Engelsen, Amerikanen en Duitsers maakten erg veel indruk op me.Het was de eerste keer dat ik me echt bewust werd van het feit dat er hard gevochten was voor onze vrijheid. Ruim een decennium later stond ik daar weer, toen als lid van de Eindhovense gemeenteraad. Ik keek naar de scholieren en besefte dat zij ongeveer hetzelfde doormaakten als ik destijds. En nu stond ik er weer, als vertegenwoordiger van onze stad en het stadsbestuur.De reis terug, van Bayeux naar Eindhoven, werd een langgerekt moment van bezinning op onze vrijheid, vandaag de dag. De rit duurde voor mij 7 uur, de geallieerde troepen bereikten Eindhoven pas na ruim 3 maanden. Donkere gedachten over de geschiedenis en over actuele gebeurtenissen drongen zich op, en de verbanden ertussen.Maar bij het binnenrijden van de stad zag ik hoe de laatste ornamenten van de Lichtjesroute werden opgehangen. Door vrijwilligers. Er gloeide ook bij mij een lichtpuntje op, van trots en hoop.Zolang we ons de geschiedenis blijven herinneren en onze vrijheid koesteren, zal dat licht het blijven winnen van donkere wolken. Maar we zullen ervoor moeten blijven vechten, elke dag.

Yasin Torunoglu