Wat wil je zeker nog gedaan hebben voordat je sterft? Ik vind het een erg moeilijke vraag. Toch moest ik er vorige week een antwoord op bedenken... Ter ere van de opening van de ‘Before I die…’ muur in het Kruisstraattunneltje mocht ik namelijk als eerste mijn wens opschrijven.

‘Before I die…’, het klinkt misschien deprimerend. Maar het is juist een initiatief dat tot mooie en positieve boodschappen leidt. En dat is nou precies wat ik voor ogen heb in 2017. Geluk en glimlach in de samenleving. Met elkaar, maar zeker ook in de openbare ruimte. Onze straten, tunnels en parken zijn veel meer dan een grijzig decor van het dagelijks leven. Het kan ons verrassen, ons aan het denken zetten en ook een glimlach bezorgen.

Zoals het kurkmannetje, dat op diverse plekken in Stratum opduikt. Een initiatief van een bewoner die zijn buren een glimlach wil bezorgen.

Of het Silly Walks tunneltje tussen de Effenaar en de TU/e, waar we in het voorjaar nog een spectaculaire opening hadden door John Cleese.

Deze week werd het tunneltje bij het Kastelenplein voorzien van prachtige graffitikunst door kinderen van een basisschool in de buurt. En we hebben ook nog een pratende prullenbak in de Henri Dunant park. Kortom: op steeds meer plekken ontstaan initiatieven om in de openbare ruimte een glimlach op te roepen.

Terug naar mijn wens: wat moest ik opschrijven? Veel wensen gingen door mijn hoofd. Ik zou mijn ouders nog gelukkiger willen maken, omdat ik ze dankbaar ben voor mijn opvoeding. Ik zou graag meer mensen willen helpen die in het nauw zitten. En nog een heel lange lijst met dingen die ik voor mezelf en de mensen om me heen zou willen.

Ik besloot om een kort maar krachtige wens op te schrijven: ik zou wel een wereldreis willen maken. Ik wil namelijk nog graag veel culturen in de wereld ontdekken.

Ik zag dat passanten direct na mij begonnen, om in alle openheid mooie persoonlijke wensen op te schrijven. Een glimlach was daarbij niet te onderdrukken.

Yasin Torunoglu