Momenteel kampen er een aantal ‘buurthelden’ met ziekte, waaronder Henk, Jeroen, William en: Marion. Met een brok in mijn keel liep ik afgelopen week bij haar binnen. “Dag Marion, hoe gaat het met je?” Ik keek tegen de ontmoeting op, eerlijk gezegd. Ik zag haar voor het eerst, nadat ze een tweede hersenbloeding had gehad. Ze kon moeilijk praten en bewegen, maar Marion was ondanks alles Marion.
Marion is al jaren beschermvrouw, super-vrijwilliger, sociaal werker, kartrekker en woordvoerder van de Bennekel. Ze zet zich zonder enig eigenbelang in voor de wijk en gaat er met iedereen over in gesprek. Of het nu de minister, de Koning, de burgemeester of een mede-buurtbewoner is. Iedereen is voor haar gelijk.
Respectvolle samenwerking, maar ook een gezonde kritische houding. Je kreeg ervan langs als het nodig was. De afgelopen jaren wist Marion veel mensen te betrekken bij klusjes en activiteiten. Ze zette zich in om de veiligheid te vergroten, armoede te bestrijden en vooral om verbinding te maken tussen mensen. Hart en hard tegelijk.Nu zit ze in een verzorgingshuis. Gedreven en strijdvaardig, zoals ik haar ken, om er weer bovenop te komen. Want haar missie in de Bennekel is nog niet af. Gelukkig zijn er veel mensen die het stokje in de wijk overnemen.
Met vochtige ogen stond ik even later weer in de lift. Geraakt door verdriet, maar vooral ook door de medemenselijkheid die ik zag. Buurtbewoners die samen voor Marion zorgen. Die er ook nu voor haar zijn. Net zoals zij er jarenlang voor de wijk is geweest.
Yasin Torunoglu