EINDHOVEN - Hij wilde graag de journalistiek in of iets bij de radio of tv doen. Maar hoe doe je dat als Eindhovense jongen? Hilversum was ver weg en een school voor journalistiek was er nog niet. Hij was een jaar of zeventien toen. Radio Minjon van de AVRO bracht uitkomst. “Ik was en ben nog steeds nieuwsgierig en vooral geïnteresseerd in mensen.”
Wanneer André van Dongen terugkijkt op zijn carrière als radio- en televisieverslaggever, dan is het vooral de tijdsgeest van toen die als eerste opvalt. “Toen ik als vrijwilliger in 1964 begon bij Minjon, had ik een bandrecorder en een microfoon en daar moest ik het mee doen. Mijn eerste grote radioverslag maakte ik voor de NCRV in november 1975. Bij DSM Geleen ontplofte een naftakraker. Veertien mensen kwamen om en de omroep had geen eigen reporter ter plekke. Ik maakte mijn verslag en met mijn bandrecorder moest ik daarna naar een zogenaamd doorspeelpunt van de PTT rijden, zodat mijn opnamebandje doorgestuurd kon worden naar het audio verbindingscentrum in Hilversum.”
In 1976 ging Omroep Brabant de lucht in en André was erbij. “Ik presenteerde, maakte reportages en documentaires. Mijn interesse in mensen kwam tot uiting bij het maken van documentaires, waarbij ik diverse taboes wist te doorbreken. Zo maakte ik in 1980 al reportages over een transgender en anonieme alcoholisten.” Omroep Brabant werd in 2000 eveneens televisiezender. Tot aan zijn pensionering in 2010 werkte André er als redacteur Varia tv.
De geschiedenis van Europa is iets wat André altijd heeft gefascineerd. “Vooral de periode tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog en de scheiding tussen West- en Oost Europa. Ik heb er veel over gelezen in de bibliotheek, waar ik overigens nog steeds iedere dinsdag te vinden ben samen met mijn hond Joska. Ook thuis lees ik veel en graag.” André is een mensenmens. Zijn levensmotto? “Ieder mens is een kind van God en ik leer iedere dag nog bij!”
Sinds 2009 is hij als vrijwilliger betrokken bij de landelijke organisatie Gevangenenzorg Nederland. “Op eigen verzoek van gedetineerden bezoek ik hen in de gevangenis. Die bezoeken geven me een nog bredere kijk op mensen.”