Je bent nooit te oud om met iets nieuws te beginnen. Met deze gedachte in het achterhoofd besloten vier buurvrouwen uit seniorencomplex Jurriaan Pels op de kop af een jaar geleden om samen een verhalenboekje te maken. “Achter elk verhaal schuilt een stukje werkelijkheid.”

Door Rob Weekers

Een lach en een traan, zo heet het boekje, met als ondertitel: Avonturen op leeftijd. Zondag 15 september wordt de bundel gepresenteerd aan het publiek. Het boekje is een verzameling van anekdotes, bespiegelingen op het leven en observaties, gelardeerd met citaten en aforismen van onder andere Robert Long, Stef Bos, Albert Einstein en Loesje.

Dynamiek

Initiator van het schrijverscollectief is Ada van Hoof (71). Ada heeft al enkele publicaties op haar naam staan die met name betrekking hebben op geschiedenis. “Nu leek het me leuk om samen met anderen te gaan schrijven”, zegt ze. “Dat geeft toch een andere dynamiek.”

Buurvrouwen Loes Bosman (75), Anny Schakenraad (83) en Marjo van Heijnsbergen (73) namen de uitdaging aan. Een gastauteur werd gevonden in Marie-Anne Fiers (70), werkzaam als vrijwilligster in een zorginstelling in Weert.

Samen delen

Voor de gelegenheid hebben de vijf zich verzameld in de grote zaal van het zorgcentrum, en blikken ze terug op een bewogen jaar. Over één ding zijn de dames het roerend met elkaar eens: schrijven is niet alleen een leuke bezigheid, het is méér dan dat. “We kenden elkaar wel, maar door het schrijven hebben we elkaar pas echt goed leren kennen”, zegt Ada. “Samen schrijven, is samen delen.”

Drempel

“Een verhaal schrijven? Daar had ik me nooit mee beziggehouden”, aldus Anny, die naar eigen zeggen wel een drempel over moest om de pen ter hand te nemen. “Toch stoer dat we dit hebben geflikt”, zegt ze. “Mijn kinderen zullen er best trots op zijn; moeder schrijft!”

Waar voor Ada pen en papier vanzelfsprekend zijn, lag dat voor een deel van de groep beduidend anders. Loes had er aanvankelijk wat moeite mee om haar verhalen aan het papier toe te vertrouwen. “Ik vind het al snel te persoonlijk worden”, zegt ze. Daar vond Ada een oplossing voor: ”Geef de hoofdpersoon in je verhalen een andere naam, dan kun je makkelijker afstand nemen.” Loes: “Een gouden tip, het werkte! Het gaf me tijdens het schrijven meer vrijheid.”

Groepssessies

Tijdens heuse groepssessies werden de pennenvruchten aan elkaar voorgelezen. “Dat was best spannend”, zegt Marjo. “Vroeger op school had ik al moeite met een opstel. Ada gaf me een soort van Pipi Langkous gevoel: ik heb het nooit gedaan, dus zal ik wel kunnen. Er ging een nieuwe wereld voor me open.”

Er was ook kritiek op elkaars verhalen, al werd dat subtiel aangekaart. Ada: “Niet direct afkeurend, maar: wat kan er beter. We waren wel aardig voor elkaar, hoor.” Een lach en de traan wisselden elkaar regelmatig af. Zowel in de korte verhalen als tijdens de besprekingen werd gehuild én gelachen. “Het werd een groot avontuur op leeftijd, de naam van onze projectgroep.”

Opgeruimd hoofd

Gastauteur Marie-Anne put uit de ervaringen die een cursus creatief schrijven haar hebben gebracht, en vindt inspiratie in wat ze ziet en hoort tijdens haar werk als vrijwilligster in een zorginstelling in Weert. Een kwestie van oren en ogen open houden, zo blijkt. “Schrijven is een mooie manier om warrige gedachten eens op een rijtje te zetten; je krijgt er een opgeruimd hoofd van. Zet je pen op papier en begin!” Ada: “Juist in de kleine dingen zit een verhaal.”

Leven van alledag

De bundel staat er dan ook vol mee. Verhalen uit het leven gegrepen. Op reis gaan met de rollator, de worstelingen met een veranderende maatschappij waarin technologie steeds meer een rol speelt, herinneringen aan treinreizen; het leven van alledag blijkt een onuitputtelijke bron van inspiratie. “Achter elk verhaal schuilt een stukje werkelijkheid”, verduidelijkt Ada.

Het boekje wordt gepresenteerd op zondag 15 september om 14.00 uur in seniorencomplex Jurriaan Pels aan de Geesterakker 48. De vijf auteurs staan dan paraat voor een signeersessie.