Ik ben niet zo van de operamuziek. Maar deze dame hypnotiseerde mij met haar stem. Ze bracht me helemaal terug naar 1998. Als 16-jarige puber mocht ik met klasgenoten en leerlingen van een andere middelbare school op reis. Ik was amper met de bestemming bezig, maar vond het vooral leuk en spannend om met leeftijdsgenoten weg te gaan.

Schoolreisjes zijn immers leuk: om onbeperkt met elkaar te lachen, te flirten en de grenzen op te zoeken. Stiekem sigaretjes roken, in de nacht weglopen of tijdens een verplicht onderdeel van het programma toch proberen weg te blijven. Maar deze schoolreis zou veel indruk op mij maken en nog drie keer herhaald worden. Afgelopen weekend was ik ter ere van onze 75-jarige bevrijding op 18 september 1944 voor een derde keer in Bayeux. Eerst als leerling, daarna als raadslid en nu als wethouder. Een bijzondere ervaring op een bijzondere plek.

Want in Bayeux openden tienduizenden jongemannen tussen de 18 en 24 jaar de aanval tegen de Duitsers, om ons land te bevrijden en vrede te brengen naar Europa. Het emotioneerde me. De begraafplaatsen van de soldaten, de kustlijn waar de jonge mannen gedropt werden en oog in oog stonden met de dood, de verhalen van de veteranen én de indrukwekkende stem van de operazangeres in de prachtige kathedraal. Ik dwaalde af naar het schoolreisje en wat voor impact het op mij had gehad. De vrijheid leek tot dan toe zo vanzelfsprekend. Maar die bleek het resultaat te zijn van helden, die destijds slechts een paar jaar ouder waren als ik.

Het gewone van vrede werd in één klap een missie waar we elke dag weer hard voor moeten werken. De beschaving van het nieuwe Europa, bedacht ik me toen, was eigenlijk pas 54 jaar oud. En nu dus 75 jaar. Tijdens dit jubileumbezoek in 2019 zijn vrede en vrijheid net zo min vanzelfsprekend. Kijk naar de spanningen in de wereld en de invloed daarvan op onze stad. Wij zijn het die jonge mannen en hun nabestaanden schuldig, om elke dag weer de vrijheid te beschermen met alles dat ons lief is.