Het was een prachtig weekend. Heerlijke temperaturen rond de twintig graden. Zaterdag stond in het teken van 75-jaar bevrijding. Voertuigen uit de tijd van toen (1944) reden dezelfde route, zoals onze bevrijders dat destijds deden.

Als kind van na de oorlog weet ik daar natuurlijk niets van. Hooguit vanuit de verhalen van mijn ouders. Maar ja, die zijn helaas ook al overleden. Dat neemt niet weg dat ik de bevrijding van Eindhoven op 18 september ieder jaar als een bijzondere gebeurtenis ervaar. Steevast ben ik dan ook aanwezig op de Wal, waar ik de mensen toejuich die deze gebeurtenis tot iets bijzonders maken. En dan heb ik het over de geallieerden die D-Day trotseerden en het geluk hadden dit te overleven, maar ook over de Engelse piloten die hun leven op het spel zetten om de Duitse bezetter schade toe te brengen. Eindhoven wist de hongerwinter van 1944-1945 te ontsnappen.

Dat neemt niet weg dat ook veel Eindhovense gezinnen getroffen werden bij diverse bombardementen op onze stad. Ook het aantal Joodse mensen dat in onze stad werd opgepakt en gedeporteerd naar concentratiekampen en daar het leven liet, is niet gering te noemen. Struikelstenen in onze stad geven de locaties aan waar zij woonden. In het Lex en Edo Hornemannplantsoen staat een monument voor deze twee Joodse broertjes die na een aantal medische experimenten alsnog de dood vonden, terwijl de bevrijders als het ware op de stoep stonden. Daarom omarm ik het initiatief van een fiks aantal Eindhovenaren die ieder jaar weer de Lichtjesroute in Eindhoven waarmaken. Lichtornamenten sieren vanaf 18 september de stad en verwijzen op verschillende plekken naar de bevrijding 75 jaar geleden. Deze bevrijders doorstonden verschrikkingen. Waren er getuige van dat medesoldaten het leven lieten in een barre strijd. Oorlog. Ik heb het nooit meegemaakt, maar het moet een vreselijke tijd geweest zijn vol onzekerheid, dreiging en angst. Daarom was ik woensdag weer van de partij om de bevrijders van toen alsnog te bedanken.