Even geen blind dates of afspraakjes via Tinder, maar heb je naasten lief. Dat was het credo van de afgelopen weken en voorlopig zie ik daar geen verandering in komen. Sterker nog, steeds vaker worden we geconfronteerd met hartverscheurende verhalen van oudjes die in een verpleegtehuis verblijven en een eenzame dood sterven.

Wie had ooit kunnen denken dat dit ons nog eens zou kunnen overkomen? Voor de Eindhovense Inge Rathje was de maat vol toen ze zich realiseerde dat dit het voorland van haar in een verpleegtehuis verblijvende dementerende moeder zou zijn. Ze nam een resoluut besluit en nam haar moeder mee naar huis. Ik was geroerd toen ik het verhaal van Inge las. Ze nam geen blad voor de mond maar vertelde in het ED eerlijk dat naast veel plezier, haar leven nu ook gevuld is met veel poep.

Want ja, dat hoort er dus ook bij en een luier verschonen van een volwassene is toch iets anders dan de pamper van een baby verwisselen. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik de juiste persoon ben om op die manier te zorgen voor een volwassene. Alleen daarom al bewonder ik verpleegkundigen voor wie dit een dagelijks terugkerende handeling is. Heb je naasten lief, zorg goed voor elkaar, samen komen we er doorheen. Het klinkt allemaal heel bemoedigend en natuurlijk bekommer ook ik me om mijn naasten. Tegelijkertijd bespeur ik echter ook dat ik coronamoe aan het worden ben. Volgde ik eerst de nieuwsmedia op de voet, nu zap ik verder wanneer de zoveelste viroloog of deskundige bij een talkshow aanschuift.

Ik heb behoefte aan een lach, zeker ’s avonds laat voordat ik slapen ga. 2020, het begon allemaal zo mooi. Een prachtig getal, iets om te onthouden dacht ik nog op oudjaarsdag. Een rampjaar kwam niet bij me op. Afgelopen zondag was ik het zo beu om gekluisterd te zijn aan huis, dat ik met de auto een ritje centrum besloot te doen. Ik werd geconfronteerd met een desolate binnenstad, waar een enkeling zich op straat waagde. Het zou zomaar een scene uit een film kunnen zijn. Was dat maar zo!