Na een lange autorit zijn we gearriveerd in een prachtig gerestaureerde Franse boerderij. Het is zomer 2014 en ‘we’ zijn één van mijn liefste vriendinnetjes - met haar heldere ogen, gulle lach en een uitzaaiing in de aortakliertjes - en ik. Terwijl ik me in de keuken over het avondeten ontferm, zit zij buiten op het terras. Pas als ik met twee borden pasta in mijn handen buitenkom, zie ik dat ze huilt.

‘Het is toch raar’, zucht ze, ‘dat ik van steeds meer dingen afscheid zal moeten nemen. Dit uitzicht, de zonsondergang, deze prachtige plek, ik zal het nooit meer zien.’

Het was een uitzonderlijk moment van vast willen klampen, waar de ongelukkige speling van het lot haar een meester in loslaten had gemaakt. Ze schreef zelfs een bedankbrief aan de kanker, omdat de ziekte haar zoveel had gebracht. Daarmee, en met haar deelname aan het tv-programma Over mijn Lijk, werd ze in de laatste fase van haar leven nog een beetje beroemd.

Terwijl de krekels tsjirpen op het Franse platteland schiet ik, onwennig met emoties, in de actiestand. Ik geef haar een knuffel en begin te relativeren. ‘Er komt nog zoveel moois aan, jullie bruiloft, vakanties met andere vriendinnen, je vrijgezellenfeest..’

Als ik ademhaal om meer positiefs te noemen is ze me voor. ‘Soms is het fijn als je niks zegt en emoties er gewoon even laat zijn’, zegt ze ietwat fel.

Beduusd val ik stil. Ik zit naast haar en staar voor me uit. Naar de groene heuvels met oranje gloed. In de verte loeit een koe. Ik ruik de geur van vochtig gras. We pakken elkaars hand.

Deze week zou ze veertig zijn geworden. Helaas kwam ze niet verder dan drieëndertig. De les die ik van haar leerde, één van de grootste uit mijn leven, draag ik nog steeds bij me. Soms, nee heel vaak, nee bijna altijd, is iets dóen niet nodig. Is er zíjn genoeg.

Het is mijn missie geworden om die wijsheid verder te verspreiden.

dit-dus.nl

Column