Helden? Zijn ze er nog? Mensen die zo begaan zijn met het lot van anderen, dat ze besluiten hun eigen veiligheid in de waagschaal te stellen om anderen te helpen. Vaak zijn het mannen en vrouwen die geen lintje van verdienste krijgen.

Om de doodeenvoudige reden dat ze daar niet op uit zijn. Zij zien het als een burgerplicht om mensen die toevallig op hun pad komen en het alleen niet, of even niet redden bij te staan. Dat kan gewoon een helpende hand zijn, of in sommige gevallen een levensreddende handeling. Op tv zag ik eens een reportage over vrouwenarts Dennis Mukwege en ik was diep onder de indruk.

Deze bewogen arts opende een ziekenhuis in Oost-Congo met als doelstelling zich in te zetten voor de hoge kraamsterfte. Zijn eerste patiënt bleek een slachtoffer van een brute verkrachting te zijn. Hij werd gegrepen door het lot van vrouwen, kinderen en zelfs baby’s die door militanten en regeringssoldaten op een zo brute wijze verkracht werden, dat hij besloot deze slachtoffers gratis te helpen. In 2012 sprak hij zich publiekelijk voor de VN Veiligheidsraad in New York uit over de straffeloosheid waarmee in Oost-Congo op grote schaal wordt verkracht. Een maand later hadden gewapende mannen het op hem gemunt.

Alhoewel zijn lijfwacht werd doodgeschoten wist hij en zijn gezin de aanslag te overleven. Uit veiligheidsoverwegingen vluchtte hij naar Europa. Maar toen vrouwen uit Congo er in slaagden het geld voor een vliegticket voor ‘hun’ arts bij elkaar te sparen door hun eigen gewassen te verkopen, zwichtte deze arts en keerde terug. Nu heeft hij bij ruim 50.000 verkrachte vrouwen hersteloperaties aan hun vagina kunnen uitvoeren of ervoor kunnen zorgen da darmen en blazen weer hersteld konden worden, waardoor de slachtoffers ‘n draaglijker leven kregen.

Vorige week vrijdag kreeg de specialist te horen dat hij samen met de door de Islamitische Staat ontvoerde en als seksslavin verhandelde Nadia Murad, de Nobelprijs als bestrijders van verkrachting als wapen krijgt toebedeeld. Helden? Gelukkig zijn ze er nog.