Er is in de afgelopen week zo veel gebeurd om over te schrijven, dat het lastig is om te kiezen. Het liefst had ik twee of drie columns geschreven om de bijzondere momenten van deze week te delen. Over de onderscheiding voor een paar geweldige vrijwilligers, die al dertig jaar namens de Zonnebloem mensen helpen.

Of dat deze week, na jaren hard werken, eindelijk de nieuwe regels voor kamerverhuur en woningsplitsing door de gemeenteraad zijn vastgesteld. Of mijn gesprek met de eigenaresse van een oliebollenkraam, over een onbedoelde maar kwetsende post op facebook en de ellende die daarna kwam. Allemaal waardevolle en bijzondere momenten. Maar deze column gaat over Jelle. Na een vergadering met collega-wethouders van de buurgemeenten, liep ik door het centrum van Geldrop. Ik was op zoek naar een boekenwinkel. Ik moest namelijk nog een boek kopen voor een afscheidsreceptie, waar ik die avond naartoe ging. Ik werd aangesproken door een enthousiaste jongeman. Hij bood aan om te helpen. En nog voordat ik mezelf had voorgesteld, vertelde hij me dat hij wist wie ik was. En dat hij Jelle heette, autistisch was en ontzettend veel dingen onthield.

Sinds hij op zoek is naar een eigen woning (met begeleiding) is hij geïnteresseerd in de politiek. En volgt hij alles rondom woningbouw. Het liefst zou hij in Eindhoven willen wonen “maar dat is voorlopig onmogelijk, aangezien er zoveel mensen op zoek zijn naar een woning.” Hij wist me nog veel meer te vertellen. Over de bouw, de ontwikkelingen in de zorg en zijn kansen op een woning. Jelle maakte indruk op me: positief, open en ontzettend behulpzaam.

De regio Eindhoven schijnt een relatief groot aantal autisten te kennen, is mij weleens verteld. Na mijn ontmoeting met Jelle vroeg ik me ineens af of dat nou wel zo’n probleem is. Ik blijf me in elk geval inzetten voor meer woningbouw, zodat ook Jelle kans heeft op een thuis in Eindhoven.