Martina Roovers

Portret van Toon Roosen

Toon Roosen uit Eindhoven schildert en schrijft poëzie. Onlangs verscheen zijn gedichtenbundel Liefde anders niet. Het 64 pagina’s tellende boekje, waarin ook een aantal van zijn tekeningen staat afgedrukt, was binnen de kortste keren uitverkocht. Een herdruk wordt overwogen, want velen willen genieten van Toons pennenvruchten.

EINDHOVEN - Het bankje voor zijn huis in de Irisbuurt is zijn favoriete plek. Toon Roosen zwaait naar iedere voorbijganger, soms maakt hij een praatje. Hij weet over elk van hen wel een anekdote. Andersom kennen zij hem ook, hun ietwat excentrieke buurtgenoot. Stilte verdraagt hij slecht. Hoewel er in zijn huis geen werkende televisie te bekennen valt, staat er in zowat elke kamer een radio. Allemaal afgestemd op Omroep Brabant.

Herkenning

Toon werd 68 jaar geleden geboren in Veldhoven. Nog steeds praat hij met veel weemoed over zijn jeugd. Het gezin Roosen telde zeven kinderen. Wanneer moeder ter sprake komt, krijgt Toon vochtige ogen. “Ze kwam uit Oostenrijk”, ontvouwt hij. “Haar dirndl hangt nog steeds op een kleerhanger in mijn slaapkamer.” Hij wijst op een schilderij dat staat uitgestald op straat. “Zie je wat erop staat?” Om meteen eraan toe te voegen: “De familie Roosen. Een aantal is ons al ontvallen.” Opnieuw speelt emotie parten. Er gebeurt veel in Toons hoofd, zegt hij. Om dat een plek te geven, zit hij iedere morgen voor dag en dauw aan zijn schrijftafeltje op de eerste verdieping van zijn rijtjeswoning. In het bureaulaatje liggen talloze losse vellen papier met krabbels. Zijn gedichten. Op verzoek van de Stichting Veldhoven-Dorp Historisch Bekeken is een groot aantal van zijn pennenvruchten nu gebundeld in Liefde anders niet. Inspiratie vindt Toon in emoties van alledag: liefde, verwondering, verdriet, blijdschap afscheid en troost. “Velen zullen zich in mijn gedichten herkennen. De bundel is bovendien met en voor liefde gemaakt. Anders niet.” Hoewel Toon al ruim dertig jaar dicht, was zijn eerste liefde voetbal. Hij was er goed in en had zelfs een professionele carrière. Voor de liefde van zijn leven (”mijn muze”) stopte hij met ballen en dat deed hem uiteindelijk geen goed. Zelfs nu nog is kijken naar voetbal niet altijd makkelijk voor Toon. Desondanks is hij een optimist. Kleurrijk zijn ook Toons schilderijen. Grote doeken sieren de muren van zijn eigen woning. Dat is sowieso een pakhuis vol boeken, foto’s, brieven en veel Toon Hermans-memorabilia. Rust vindt hij aan zijn bureau, waar Toon met een pen zijn zielenroerselen blootlegt. “Ik zoek eigenlijk nog iemand die ze wil digitaliseren.”De eerste druk ging als warme broodjes over de toonbank. De opbrengst heeft Toon geschonken aan KiKa. Omdat er nog steeds veel belangstelling voor is, wordt een herdruk overwogen. “Daar wordt aan gewerkt. In de tussentijd dicht ik gewoon door.”