Hoewel de meningen verdeeld zijn of het zin heeft om een mondkapjesplicht in te voeren, heerst er in mijn directe omgeving een soort berusting en opluchting. Berusting omdat men van mening is dat het dragen van een mondkapje preventief werkt en opluchting omdat je het idee hebt dat je zelf iets tegen het virus kunt ondernemen.

Bovendien wordt anderhalve meter afstand van elkaar houden een stuk makkelijker. De praktijk is namelijk dat je automatisch een stapje terug doet, wanneer je met iemand in gesprek raakt die mondbescherming draagt. Het is alsof je hersenen als een soort automatische piloot alarm slaan. En alarm slaan is iets wat nu weer aan de orde is. Het aantal coronabesmettingen neemt schrikbarend toe en kost wat kost moeten we met z’n allen voorkomen dat we een overbelasting van ic-opnames in ziekenhuizen krijgen.

och vertik ik het om met angst en beven de herfst en winter in te gaan. De herfst is mijn favoriete jaarseizoen. Ook nu wil ik genieten van de prachtige kleurenpracht die de herfst eigen is. De eekhoorntjes in mijn omgeving zijn druk bezig met het aanleggen van een wintervoorraad. De bladeren van onze leibomen dwarrelen ook nu als eerste op ons grasveld en de eikels in onze straat knarsen open wanneer je er overheen loopt. Ook de beukenhaag in de voortuin begint al bruin te verkleuren. Kortom: de natuur bereidt zich voor op andere tijden. En wij? Hamsteren lijkt me niet verstandig, hoewel ik vind dat je altijd een klein voorraadje in huis moet hebben.

Aanbiedingen in de vorm van twee halen, één betalen worden door mij altijd in tweevoud aangeschaft en de komende tijd worden de dagelijkse boodschappen vervangen door deze een keer per week te doen. Een mondkapje dragen wordt, evenals een paar beschermende plastic handschoentjes aanschieten en eigen boodschappentassen meenemen, een standaard ritueel. Corona blijft ons leven beheersen, maar uiteindelijk zullen wij overwinnen en met z’n allen kunnen zingen: we are the champions.