Zeer zuinig heeft PSV de weg naar boven ingezet. Met een doelpuntloos gelijkspel tegen een veredelde amateurploeg uit Noorwegen en een zege in Almelo tegen Heracles heeft het elftal weer wat vertrouwen getankt.

Lichtpuntjes zijn dat in beide wedstrijden met kunst- en vliegwerk de nul is gehouden en jonge talenten als Ihattaren en Gakpo op de deur aan het kloppen zijn. Daarnaast kan eigenlijk alles nog vele malen beter, dus Van Bommel heeft absoluut nog hels karwei te verrichten. Met name op het gebied van afwerken, kunnen de spelers aan de bak. Vanuit het middenveld en de voorhoede lijkt het mode om te proberen de bal in het doel te dribbelen. Er is niemand die eens het doel onder vuur neemt. Het mag allemaal wel iets opportunistischer voor de goal. Daarnaast moet de coach af van het experiment: Bergwijn als aanvallende middenvelder. Hij is technisch vaardig en goed in de kleine ruimte, maar voor de rest ontbeert hij alles wat wordt gevraagd van een aanvallende middenvelder.

Hij loopt te veel met de bal, heeft te weinig inzicht en zal nooit de bal in de verre hoek plaatsen vanuit de tweede lijn. Tegen Heracles wist hij van grote afstand te scoren. Echter was dat in mijn ogen meer toeval dan kunde. Gewoon hard met de wreef knallen op goal kan iedereen. Ongetwijfeld valt er dan sporadisch een doelpunt, maar dat is een uitzondering. Op die positie kun je beter met de binnenkant van de voet een bal plaatsen. Kijk maar wat filmpjes terug van Luc Nilis, Kenneth Perez of Wim Jonk. Dan wordt het heel duidelijk wat het elftal op dit moment mist. Het ontbreken van een dergelijke speler wreekt zich ook tijdens dode spelmomenten.

Momenteel is er niemand die dergelijke kansjes weet uit te buiten. Met de naderende verkoop van Lozano komt er een grote zak met geld binnen. Hét moment voor John de Jong om dit hiaat in de selectie op te vullen. Als je dan echter hoort dat de Japanner Doan bovenaan het wensenlijst staat, zakt je broek af. Weer een ijverige dribbelaar met oogkleppen op: voegt niks toe.