Sommigen geloven er niet in. Andere mensen interesseert het niet zo. Ze zijn vooral bezig met hun eigen dagelijkse sores. En dan zijn er ook mensen die hun hele levensstijl er op aanpassen om in ieder geval hun bijdrage te leveren. Ik heb het over de opwarming van de aarde en de gevolgen ervan. Afgelopen week had ik een overleg over onze Eindhovense inzet om de stad energieneutraal in te richten in 2050. We willen de CO2-uitstoot terugbrengen naar nul.

Dat is over 31 jaar. Je zou denken dat we nog genoeg tijd hebben om onze doelstelling te halen. Maar tijdens de presentatie werd een onderzoek van de Verenigde Naties aangehaald. Daarin staat dat als de temperatuur op aarde in 2030 (dus over elf jaar) twee graden stijgt, we in een negatieve spiraal terecht komen. We kunnen de opwarming daarna niet meer stoppen, omdat de poolkappen dan gesmolten zijn en het ijs niet meer kan bevriezen.

Als wethouder van een stipje op aarde voelde ik me op dat moment machteloos. En dat is ook precies het probleem in deze kwestie. Niemand voelt zich machtig genoeg om het voor de hele wereld te beslissen. Ik krijg het er ook benauwd van. Wat laten we achter voor toekomstige generaties? Voor de kleindochter van mijn dochter bijvoorbeeld? Volgens mij zijn er veel mensen die niet weten of ze iets moeten doen en wat ze kunnen doen. Want het lijkt moeilijk om duurzaam te leven. Je moet er een gevulde portemonnee voor hebben en zelfs dan is het ingewikkeld om 100% CO2 neutraal te leven.

Het is aan de wereldleiders, zowel in de politiek als het bedrijfsleven, om er iets aan te doen. En aan ons om die wereldleiders onder druk te zetten. Als stad moeten wij van deze nood een deugd maken. Door nieuwe technieken te ontdekken en daarmee onze naam van de ontdekkers waar te maken. Op die manier kan Eindhoven een gouden toekomst hebben. En de rest van de wereld ook.