Sinds twee weken ben ik - als wethouder van werk en inkomen - verantwoordelijk voor de ongeveer 6000 mensen die een bijstandsuitkering hebben. Doel is natuurlijk om al deze mensen de komende jaren aan het werk te helpen.
Niet alleen omdat het goed is om je eigen salaris te verdienen. Maar vooral omdat werk méér is dan geld verdienen. Het geeft voldoening, brengt je in contact met mensen, geeft regelmaat en zorgt voor het gevoel dat je ertoe doet. Dat verschil heb ik zelf ook ervaren in de korte periodes dat ik geen werk had.
Voor sommige mensen is werk misschien te hoog gegrepen. Maar aan de slag zijn, bijvoorbeeld voor de wijk of als mantelzorger, geeft ook al een hoop voldoening. Mensen hiertoe bewegen, dat is een grote uitdaging waar ik veel zin in heb. Maar eerst moet ik me iets beter inwerken in het onderwerp. Ik zag vorige week een uitnodiging voorbij komen van een vacaturecafé, georganiseerd door de midden- en kleinbedrijven (MKB) in de regio. Ik besloot daar anoniem naartoe te gaan.
Benieuwd naar het soort vacatures, maar ook naar de mensen die op zoek zijn naar werk. En hoe verlopen de gesprekken tussen de mensen daar? Zo onopvallend mogelijk probeerde ik te luisteren naar de gesprekjes in het vacaturecafé. Het lukte me niet goed, omdat ik telkens vriendelijk werd aangesproken: “Naar welk type werk bent u op zoek?”
Dat er veel vacatures zijn, dat is mij na dit bezoekje wel duidelijk geworden. Dat ik niet goed anoniem kan rondlopen op zo’n beurs ook, want ik werd meerdere malen herkend. Misschien wel door deze column…Contact leggen met de werkzoekenden is dus nog niet helemaal geslaagd. Maar gelukkig ga ik - net als in de afgelopen jaren - veel de wijk in.
De komende periode heb ik daar nu een extra opdracht bij. Ik ga op een andere manier de wijk in. Niet alleen meer in gesprek met de actieve buurtbewoners, maar ook op zoek naar de mensen die een duwtje in de rug, een helpende hand of een schop onder de kont nodig hebben.