Ik had afgesproken met wat vrienden van vroeger. Ik spreek ze niet zo heel vaak. We hebben het allemaal druk met werk, gezin en andere dingen die horen bij de levensfase waarin we ons bevinden. Het ging natuurlijk over vroeger. Als je ouder wordt heb je meer te putten uit het verleden.

We praatten ook een rondje bij over onze oude vriendenkring. Uit dat rondje bleek dat het met de meeste mensen die we kennen goed gaat. Fijne loopbaan, gezinsuitbreidingen en gelukkig ook allemaal in goede gezondheid. In de zijlijn ging het ook over personen uit onze omgeving die helaas afgedwaald waren. Over een jonge gast met een moeilijke jeugd. Gescheiden ouders, geen structuur en eigenlijk niemand die zich om hem bekommerde. Het laatste dat ik over hem had gehoord, was dat hij het geluk had gevonden in de liefde en samenwoonde. Ik weet nog dat we toen allemaal blij waren dat het leven hem eindelijk een beetje mee zat.

Helaas bleek dat nu toch van korte duur. Inmiddels zit hij vast in het buitenland voor duistere praktijken. En dat zou zomaar een aantal jaren kunnen duren. Wat het verhaal extra wrang maakt, is dat zijn vriendin in verwachting is van een kindje. Het kind zal de eerste paar jaar geen vader hebben. Ik vind het zo oneerlijk dat een kind aan het begin van het leven buiten zijn of haar schuld met een grote achterstand begint. Maar het meest verdrietige is eigenlijk dat de geschiedenis zich hier dreigt te herhalen. Een kind dat weinig liefde kan krijgen, wordt een ouder die weinig liefde kan geven. Bij iedere afdwaling wordt de rugzak van de volgende generatie weer iets zwaarder. Dat maakt het steeds moeilijker om terug op het juiste pad te komen.

Des te meer reden voor ons als samenleving, om zo’n kind te helpen bij het dragen van die last.