In 2012 zag ik een documentaire over Christchurch in Nieuw Zeeland. Een stad die zo ver van Nederland af ligt als maar kan op onze aardbol. Na een verwoestende aardbeving had de stad zich in rap tempo herpakt. Ondanks de ellendige situatie verfraaiden de inwoners, samen met kunstenaars, de openbare ruimte met verschillende vormen van straatkunst. Om tijdens de wederopbouw van de stad niet alleen maar aan de vreselijke aardbeving te denken, maar juist te werken aan een optimistisch toekomst.

De documentaire over Christchurch heeft me jaren geleden geïnspireerd om in Eindhoven te werken aan een positieve openbare ruimte. Je ziet in onze stad sindsdien steeds vaker mooie kunstwerken, gedichten en kleurenpaletten op tunnels, muren en straten. Helemaal in de geest van Christchurch.

Afgelopen week kreeg Christchurch ineens een heel andere lading. Het werd een plek waar haat, dood en verderf de stad even overnam. Waar mensen in een moskee - die voor mij symbool staat voor rust, bezinning en veiligheid - op een gruwelijke manier zijn doodgeschoten. Christchurch heeft zich aangesloten in het trieste rijtje van Parijs, Brussel, Berlijn, Istanbul. En nog vele andere steden waar mensen zijn vermoord, puur om wie ze zijn of waar ze in geloven.

We kunnen dit type terroristische daden helaas maar heel moeilijk uitbannen. Maar dat mag ons er niet van weerhouden dat toch uit alle macht te proberen. Ik laat me hierbij persoonlijk weer inspireren door Christchurch. Ondanks de tegenslagen een positieve en inclusieve stad, die zich verbindt aan optimisme. Een stad die altijd bouwt aan een mooiere toekomst. Ik hoop dat Christchurch voor veel mensen een stad wordt waar we een voorbeeld aan kunnen nemen. Dat we ons niet door iets vreselijke uit elkaar laten spelen, maar elkaar vasthouden. Of je nou Moslim, Christen, Jood, Boeddhist of niet-gelovig bent.