Afgelopen weekend had ik dienst. Dat betekent dat ik het hele weekend 24 uur per dag bereikbaar ben voor hulpverleners, bij mogelijke crisis- en rampsituaties en dat ik tijdens formele plechtigheden het gemeentebestuur mag vertegenwoordigen. Gelukkig is het over het algemeen rustig qua noodsituaties, dus zijn het vooral de formele plechtigheden die je in zo’n weekend vervult.

Dit weekend ging ik op bezoek bij een echtpaar dat hun platina huwelijk vierde. Ze zijn 70 jaar getrouwd en nog steeds gelukkig samen. Hoe ze het zo lang volhouden? “Af en toe een keertje ruzie maken, want dan is er nog eens een reden om het af te zoenen. Het is allemaal niet zo moeilijk,” zei mevrouw heel nuchter. Nuchter moest ze wel zijn, want haar man was een druk baasje in zijn jongere jaren. Hij was bij de rode jeugd en een van de eerste leden van de PvdA. Eind jaren ‘50 werd hij lid van de gemeenteraad van Eindhoven en daarna nog zes jaar wethouder, tot 1971. In 1970 richtte hij samen met een aantal andere kameraden een nieuwe politieke partij op: DS’70. En was voor diezelfde partij zelfs nog staatssecretaris.

Intussen bleef zijn vrouw thuis. Ze zorgde voor de kinderen en het huishouden. Hij bleef vaak tot laat in de avond weg. Ze vertelde van een avond dat ze het helemaal zat was. Hij trok, zoals zo vaak, zijn jas aan om weg te gaan. Zij liep met hem mee en trok ook haar jas aan. “Waar moet jij naartoe?” vroeg hij. “Nou, ik ga met jou mee. Ik wil ook wel eens een keer weg,” reageerde ze. Ze had veel voor hem en de kinderen over. Dat zou in deze tijd wel anders gaan, vulde ze aan. Maar gelukkig waren ze desalniettemin, met inmiddels ook achterkleinkinderen. Zeventig jaar, in goede en in slechte tijden, hebben ze samen versleten. Het was mooi en leerzaam, om stil te staan bij het verleden van twee ambitieuze mensen. ik kreeg er gratis levenswijsheid bij cadeau. Een bezoek als dit, het zorgt ervoor dat een weekend-dienst eerder voelt als een weekend-voorrecht.