Haar liefde voor Nederland was groot. Ondanks het feit dat ze 35 jaar geleden al terug ging naar Turkije, had ze de meest warme verhalen en gevoelens over Nederland. Het Koningshuis was onaantastbaar. Die paar keer dat ze hier op vakantie was, leefde ze zichtbaar op.

Met veel weemoed vertelde ze over hoe het vroeger in Tongelre en Eindhoven was. Haar mond viel open toen ze zomaar Strijp-S op kon rijden. Want toen ze Eindhoven verliet was dat de ‘verboden stad’ waar alleen Phillips-medewerkers naar binnen konden. Iedere neef of nicht (en we zijn met heel veel!) kreeg standaard een natte smakkerd bij aankomst en vertrek bij haar thuis in Istanbul. En bij elke zoen jammerde ze over het feit dat ze niet meer in Nederland woonde. Want ze had graag dicht bij haar kleinkinderen gewoond. Afgelopen zomer overleed mijn oma, op de respectabele leeftijd van 86 jaar. Istanbul zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn.

Ik kon helaas niet naar haar uitvaart, omdat er midden in het hoogseizoen geen vliegtickets meer te vinden waren. Wij behoorden dit jaar dus tot de achterblijvers in Eindhoven. Ondanks de verdrietige levensgebeurtenissen was het ook fijn om thuis te zijn. We konden rustig wennen aan onze nieuwe gezinsuitbreiding en onze nieuwe rollen als ouders. En dat was een bijzondere ervaring.

Er is veel wachttijd in mijn leven bijgekomen. Wachten totdat ze eet, slaapt en wakker wordt. Ik moest er in eerste instantie ontzettend aan wennen en werd ongeduldig van al die ‘loze’ tijd. Maar dankzij de rust in de stad en op het stadhuis kon ik goed afschakelen en er het mooie van ontdekken. Totdat het einde van de vakantie naderde en mensen geleidelijk weer huiswaarts kwamen. Heerlijk… De hectiek en het bruisende leven, ik kan toch niet zo lang zonder. Ik heb dan ook zin in het nieuwe seizoen en in de nieuwe columns. Ik hoop u ook!