En weg waren ze. Na bijna twee weken in Eindhoven, was afgelopen week het moment van vertrek. Afscheid nemen en uitzwaaien heb ik helaas moeten missen. Ik had een vergadering waar ik niet zomaar van weg kon lopen. Het was misschien ook wel goed zo. Afscheid nemen is namelijk niet mijn sterkste kant.

Het is een open eindje geworden. Want de vraag is of ze nog eens terug zullen komen. Er zijn vele belemmeringen die een tweede bezoek moeilijk maken. Aan de ene kant is Europa te duur voor ze maar ook het verkrijgen van een visum naar Nederland is niet zomaar gepiept. Het was, hoe dan ook, leuk om ze ons leven te laten zien. Nog leuker was het om door hun bril naar ons leven te kijken. En te zien hoe goed we het hebben en op welke punten het beter kan.

Mijn tante klaagt altijd over de leegte die ontstaat als wij na een bezoek weer vertrekken naar Nederland. In de Turkse cultuur is je gasten in een hotel laten verblijven uitgesloten. Dus iedereen slaapt hutjemutje op elkaar. Een paar weken intensief met elkaar optrekken zorgt voor veel reuring in en rondom het huis. Als dan iedereen ineens weg is, voelt het voor haar alsof het ineens muisstil is in huis. Ik snapte voorheen wel wat ze bedoelde. Maar hoe dat echt is, dat heb ik de afgelopen dagen ervaren. Het wordt de komende weken nog stiller. Want de laatste week voor de zomervakantie is aangebroken. Veel mensen ronden de laatste dingen af, om vanaf komend weekend verre oorden op te zoeken en te genieten van de welverdiende rust. Dit jaar behoor ik tot de achterblijvers. Dat heeft alles te maken met de gezinsuitbreiding in huize Torunoglu die eraan zit te komen. En dan… dan is het voor jaren gedaan met de rust.

Ik wens jullie allemaal een fijne vakantie, geniet ervan!