Op 22-jarige leeftijd het ouderlijk huis verlaten. Met heel veel onzekerheid of je de juiste keuze hebt gemaakt door de liefde te volgen. Cultureel gezien was er immers geen weg terug. Eenmaal gehuwd, was het in die tijd haast ondenkbaar dat je ging scheiden. Het geluk dat ze had, was dat ze in tegenstelling tot veel andere vrouwen met de man van haar eigen keuze was getrouwd.

Ze wist niet waar ze terecht zou komen. Ook geen idee hoe ze meer informatie kon achterhalen. Alle online gemakken van nu waren in 1980 nog niet beschikbaar. Ze kwam te wonen in Tongelre. Twee jaar later kwam ik en daarna een broertje dat aan wiegendood overleed. Ze moest het allemaal in haar eentje ontdekken en verwerken. Haar ouders, broers en zus sprak ze maximaal een keer per maand.

Brieven sturen was in die tijd een kwestie van maanden, dus de ontwikkelingen in Ankara en Eindhoven waren vaak gedateerd. Ze wilde haar familie ook niet te ongerust maken door al haar twijfels, verdriet en worstelingen met ze te delen. De jaren vlogen voorbij. Ons gezin groeide en zij werd volwassener. De technologie maakte het mogelijk dat ze via internet beelden van haar thuis in Tongelre kon delen met haar familie. Toch bleef het een bestemming waar ze ooit naar toe was gegaan en die ze nooit echt had kunnen delen met haar familie. Tot afgelopen week.

Want de broers en zus van mijn moeder stonden ineens voor de deur, vanwege het huwelijk van mijn broertje. De liefde en de vreugdetranen vloeiden rijkelijk. Het was mooi om haar zo gelukkig te zien.