Het is even geleden dat ik zwanger was. Om in je lijf een nieuw leven te mogen dragen heb ik steeds als een klein wonder ervaren. Oké, op het laatst zat die dikke buik me wel in de weg, maar dat woog niet op tegen het gevoel wanneer je opeens een klein schopje in je buik voelde.

De bevalling? Die was kort maar heftig. Van een ruggenprik was geen sprake en ook een echo om het geslacht van de baby te bepalen behoorde niet tot de standaardprocedure. Hoe geheel anders verlopen zwangerschappen nu. Al na veertien weken kun je via een pretecho weten of het kindje een jongetje of een meisje is. Tja, en die boodschap houd je natuurlijk niet privé. Familie, vrienden en vriendinnen maak je er deelgenoot via een Gender Reveal party! Misschien wel via een speciale Party Popper, die door middel van roze of blauwe confetti het antwoord geeft.

Na deze party heb je alweer het volgende feestje gepland: de Babyshower! Zeg maar een soort generale repetitie van het feestje wanneer de baby er echt is. Met kleine cadeautjes wordt de kraamvrouw verrast door, ja zeker weer familie, vrienden en vriendinnen. En dan, na al dat gefeest moet het echte feest nog komen: de geboorte! Wanneer dat eenmaal een feit is wordt ook een toevallige passant getrakteerd op een op groot formaat ingehuurde aankondiging van de heugelijke gebeurtenis in of de tuin, balkon of op het raam.

De apotheose is uiteindelijk een babyborrel met alles erop en eraan. Afhankelijk van een gevulde portemonnee vindt deze thuis plaats of er wordt een locatie afgehuurd. En wil je helemaal perfect voor de dag komen, dan huur je iemand in die dit allemaal voor je regelt. Ik heb het allemaal niet mogen meemaken. Helaas? Het feit dat er uit mijn vrouwenlijf een jongetje werd geboren heb ik altijd als de meest bijzondere ervaring beleefd. Het feit dat mijn te vroeg geboren zoon na vier weken ziekenhuis naar huis mocht was echt de kers op de taart en de kraamvisite thuis met beschuit met muisjes was leuk. Maar misschien heb ik toch iets gemist?