Ze was niet de liefste moeder, daar was ze te nuchter voor. Zorgzaam was ze wel. Kritiek kon je ook van haar verwachten, maar je laten vallen? Dan moest je het al wel heel bont gemaakt hebben. Wanneer je spijt betoonde, was ze vergevingsgezind. Gevoel voor humor had ze zeer zeker.

Ik kan me televisie-avonden herinneren met shows van Toon Hermans, waarbij tranen over haar wangen biggelden: van het lachen! Ook had ze een groot sociaal hart. Menig nichtje en neef logeerden bij ons wanneer de moeder van deze kinderen ziek was. Mee-eten was voor haar ook geen probleem. Poetsen was echter niet haar ding. Ze zat liever een trui te breien, met engelengeduld de hond kunstjes te leren of ze leefde zich uit in de tuin.

Natuurlijk heb ik het over mijn moeder. Ze is al vele jaren geleden overleden, maar in mijn hart draag ik haar nog steeds mee. Vijf kinderen bracht ze groot en voor ieder kind had ze een plekje. Nooit zette ze de kinderen tegen elkaar op of trok er eentje voor. Soms was ze streng en altijd consequent. Met flauwe smoesjes hoefde je niet bij haar aan te komen. Als er echt iets aan de hand was, sprong ze voor je in de bres. Ook wanneer je al het huis uit was. Hoe geheel anders gaat het er aan toe in de dierenwereld. Zodra vogeltjes zijn uitgevlogen of vosjes zelfstandig worden, moeten ze het alleen zien te redden.

Wij mensen daarentegen blijven een leven met onze ouders verbonden. Maar soms komt er onverwacht een kink in de kabel. Bijvoorbeeld omdat een kind een relatie aangaat met iemand die geen respect heeft voor de ouders van de partner. Familiebanden worden dan losgeweekt. Vaak zijn er kleine irritaties aan vooraf gegaan, waaraan ongetwijfeld beide partijen schuld hadden. Maar omdat één partij weigert water bij de wijn te doen is Moederdag aanstaande zondag voor een fiks aantal moeders een dag met een zwart randje. Gelukkig heb ik dit probleem nooit met mijn moeder gehad, alhoewel ik het ook niet altijd met haar eens was. Zondag denk ik met veel liefde aan haar.