Ze schreeuwden doodsangsten uit: ‘Mama ik wil eruit, oh nee, is het nog niet afgelopen?’ Ik heb het over twee jongetjes van negen en elf die afgelopen weekend de kermis tijdens Park Hilaria in Eindhoven bezochten.

Overdonderd door al het spektakel wilden ze het liefste alle attracties verkennen. Maar dat zou een vermogen kosten, dus moesten ze keuzes maken. De toestellen voor de ‘kleintjes’ lieten ze links liggen. Zij waren immers stoere jongens en dat wilden ze laten zien. Ze probeerden het bij de schiettent en warempel, een van hen won een grote beer. Bij de achtbaan aangekomen begonnen hun ogen te glinsteren en even later zaten ze vastgesnoerd in een stoel. Alleen er was geen achtbaan te zien, althans niet echt. Wel een groot scherm waarop een gefilmde route met rails geprojecteerd werd, die vanuit een achtbaan genomen waren.

De jongens kregen een virtual reality bril op hun hoofd en beleefden een ijzingwekkende achtbaanrit alsof ze er zelf in zaten. Ze schudden in hun stoel en gilden van angst. Techniek, daar draait het allemaal om bij deze attractie. In hoeverre wil je je voor de gek laten houden, dacht ik. Maar dat is duidelijk de gedachte van een vrouw die in de vorige eeuw geboren is en de opkomst van mobiele telefoons heeft meegemaakt. Mijn eerste achtbaan beleefde ik in de Efteling en de foto die van ons gezin gemaakt werd tijdens een afdaling in Bobbejaanland wordt nog steeds door mij gekoesterd.

Millenniumkinderen ervaren andere dingen. Via computerspelletjes en technische vernuftige trucjes reizen ze de wereld rond, rijden in racewagens, schieten ‘belagers’ dood en wanneer ze te lang naar hun computerscherm turen, worden deze beelden ook ‘s nachts nog eens in hun hoofd afgespeeld. Maar gelukkig biedt de kermis aan de Kennedylaan meer. Zoals optredens van artiesten, zuurstokken en suikerspinnen en ouderwetse draaimolens. Een dagje uit voor het hele gezin zonder nachtelijke stress is dus nog steeds mogelijk, maar dan zul je wel af en toe ‘nee’ moeten zeggen.