Ik kende vroeger niemand met een andere seksuele geaardheid. Althans, niet bewust. Mensen hebben een opvatting over hun levensstijl, keuzes en überhaupt over hun ‘zijn’. Ik heb dat eigenlijk nooit gehad en snapte alle commotie er omheen ook nooit goed. Homoseksualiteit is misschien niet ‘standaard’, maar dat mag toch geen reden zijn om iemand te veroordelen? Wie is er overigens wel helemaal standaard?

Als geen ander kan ik meepraten over de frustratie die het bij je oproept, als er zo maar iets van je gevonden wordt omdat je tot een minderheid behoort. Alsof je als individu niet bestaat. Ik leerde Pepijn kennen toen we samen in het bestuur zaten van de jongerenafdeling van de PvdA. Hij viel op mannen en ik op vrouwen. Dat was eigenlijk het enige verschil. De kriebels, de dates, de spanningen, het verdriet, de liefde en de bijbehorende perikelen waren niet anders. Ik snapte eigenlijk nog minder van de hysterie en haat van mensen tegen hem.

Inmiddels zijn we heel goede vrienden. Hij is voor mij een van de liefste personen op aarde. Hij wordt nooit kwaad, is geduldig, probeert zich altijd in te leven in de ander. Hij is erg intelligent en heeft een succesvolle loopbaan. We zijn inmiddels 13 jaar bevriend. Als we samen zijn lossen we alle wereldproblemen op, maken we de raarste dingen mee en hebben de grootste lol samen. Elke keer als er weer haat wordt uitgesproken over mensen met een seksuele geaardheid raakt het mij. Het gaat niet alleen over een grote groep mensen in de samenleving.

Het gaat ook over mijn vriend. Hij zou door de duivel bezeten zijn. Of nog erger: hij zou dood moeten. En het bizarre is, dat de groepen die dit soort onzin uitkramen, beweren dat te doen vanuit liefde voor God. Het is niet alleen zo dat ik het niet begrijp. Ik vind het afschuwelijk dat mensen anderen kunnen haten omdat ze anders zijn. Gelukkig heb ik de afgelopen week weer gezien dat er nóg meer mensen zijn die elkaar lief hebben. Uiteindelijk overwint liefde alles.