En weer werd er een onschuldige, volop in het leven staande, jonge vrouw vermoord. Deze keer in België. Net als Anne Faber werd een fietstochtje Julie van Espen fataal. Verschrikkelijk. En ook weer werd de ontmoeting met iemand die weliswaar op vrije voeten was, maar eigenlijk onder toezicht had moeten staan, haar fataal.

En ja, dan hadden we nog de dodelijke steekpartij op de Brunssumerheide en in Den Haag. Wat heftig allemaal. Geen ruzies vooraf, geen miljoenenbuit, maar zoals het er nu naar uitziet, impulsieve daden met desastreuze gevolgen. Dit bleef maar in mijn hoofd hangen. Want wie moet je nog vertrouwen? Gaan we echt naar een maatschappij toe waarin we iedereen moeten wantrouwen? Want aan de buitenkant kun je echt niet zien of iemand wel of niet deugt. Mijn moeder had voor haar dochters altijd een goede tip, alhoewel ik er nooit gebruik van gemaakt heb. Haar wijsheid? Losse peper in je jaszak.

Zelfs een kleine hoeveelheid in de ogen van je belager zorgt in ieder geval voor pijn en afleiding. Misschien zelfs wel tot de enige kans om te ontsnappen. De noodzaak om jezelf te kunnen verdedigen is iets wat ons niet met de paplepel wordt ingegoten. Misschien is het toch een taak van opvoeders om kinderen trucjes te leren, die hen in geval van nood tot nut kunnen zijn. Vooral voor meisjes en vrouwen geldt dat zij, wanneer het op fysiek geweld aankomt, het onderspit moeten delven wanneer zij door een man worden aangevallen. Wij zullen het dus van onze slimheid moeten hebben, willen we überhaupt een kans maken.

Van de andere kant is het natuurlijk van de zotte, dat wij burgers blootgesteld worden aan mensen die achter slot en grendel moeten zitten. Het kan toch niet zo zijn dat het ons voorland dat je als stel geen wandelingetje meer kunt maken? Nederland is allang niet meer het land met een touwtje uit de brievenbus, maar dat mensen die een gevaar voor de samenleving betekenen, vrij rond kunnen lopen dat reken ik de politiek aan. Schande, grote schande!