Het rouleren van spelers is een hot item voor doorgewinterde trainers. Kreten als ‘we hebben meer dan elf basisspelers’ en ‘we kijken per tegenstander om een ideaal elftal te formeren’ klinken leuk. Bij weinig teams sorteert een dergelijke aanpak echter tot het gewenste effect.

Vroeger zei men in de volksmond: ‘van ruilen komt huilen’ en dat blijkt anno 2020 nog steeds een actueel spreekwoord. Roger Schmidt weet er nu ook alles van nadat PSV geheel onnodig punten liet liggen in Almelo. Eerder in de week waren Gakpo en Malen nog beide tweemaal doeltreffend. Tegen Heracles zaten ze echter op de bank. Het resultaat was een teleurstellend gelijkspel. PSV moet momenteel blij zijn, wanneer men elf goede spelers de wei in kan sturen. Een team dat bovendien ook nog moet wennen aan een nieuw systeem en een nieuwe technische staf.

Het creëren van vastigheid in de speelwijze is dan ook iets waarop de coach moet aansturen. Door iedere wedstrijd je team om te gooien, krijg je eerder een averechts effect. Spelers weten namelijk niet waar ze aan toe zijn en de onderlinge chemie komt moeilijk tot stand op het veld. De trainer zal zich dit moeten realiseren, anders loop je kans dat PSV in het begin van het seizoen onnodig punten gaat morsen waardoor het kampioenschap een utopie wordt. Wellicht dat de komst van Zahavi en Sangaré de ontbrekende puzzelstukjes zijn in de zoektocht van Schmidt naar een ideaal elftal. Beide transfers kosten de club een vermogen dus het vertrouwen in hen moet groot zijn.

Dit betekent echter ook dat sommige spelers lager in de pikorde komen te staan. Met name voor Hendrix lijkt het tijd om zijn geluk elders te beproeven. Daarnaast lijkt Ihattaren ook op een kruispunt te staan. Hij heeft nog geen basisplek en lijkt hieronder te zuchten. De pas achttienjarige technicus moet nu laten zien dat hij door middel van hard werken zijn talent kan laten ontplooien. Weet hij de knop om te zetten, dan wordt hij volwassen als voetballer en gaat PSV nog veel plezier aan hem beleven.