De eerste dag van de ramadan viel samen met mijn verjaardag. Ik voelde me door alle leuke en lieve berichtjes via de sociale media ontzettend jarig. Tegelijkertijd is de eerste dag van de ramadan ook altijd een beproeving. Afkicken van tussendoortjes, wennen aan de discipline, terwijl het dagelijkse leven gewoon doorgaat.

Meestal heb ik de eerste dag het meeste last van het vasten. Die avond bespraken we toevallig ook nog de laatste onderhandelingspunten voor het nieuwe coalitieakkoord. Ik ging dan ook vermoeid, maar met een opgewekt gevoel huiswaarts. De volgende ochtend werd ik wakker met knallende hoofdpijn. Omdat je tijdens de ramadan ook geen water mag drinken is het lastig om medicijnen in te nemen. Ik moest dus gewoon uitzieken. Terwijl ik op bed lag gingen mijn gedachten alle kanten op. Zou ik mijn vasten verbreken omdat ik ziek was, of ging ik het ‘als een bikkel’ volhouden?

Wat een gekkenwerk, dacht ik. Ik hoef alleen maar het kastje te lopen waar de medicijnen liggen, toch?’. Maar ik dacht aan de mensen die deze keuze niet hebben. Ik besefte waarom ik het zo’n bijzondere maand vind. De ramadan zet me met beide benen op de grond. Laat me zien hoe goed ik het heb. En zorgt ervoor dat ik dankbaar ben voor mijn leven, met alle ups en downs.

Die avond bezocht ik de verkiezing van de Summa Ster 2018: een MBO-student met een bijzonder verhaal of een bijzondere prestatie. Ik voelde een traan over mijn wang rollen toen de winnaar sprak Op jonge leeftijd gevlucht, in de illegaliteit beland, op straat geleefd, maar opgevangen door een zuster die hem perspectief bood. Hij heeft dat met beide handen aangegrepen en is dit jaar een voorbeeld voor anderen.Dan stelt hoofdpijn ineens niks meer voor. Het leven is soms oneerlijk. Maar echte sterren verstaan de kunst om er altijd het beste van te maken.