“Het was een heel gek Suikerfeest”, zei mijn vrouw, toen we na een lange dag op de bank ploften. Het past eigenlijk helemaal in de vreemde situatie waarin we ons momenteel bevinden.

Ondanks alles hadden zowel de ramadan als het Suikerfeest in deze coronatijden wel iets bijzonders in zich. Geen hectiek van het bedenken wat je moet koken, wat je moet inkopen en hoe je de etentjes goed inplant en afstemt. Dillema’s en drukte die normaal gesproken vergelijkbaar is met die van kerstdiners.

Geen prikkels van lunchafspraken of etentjes, waar ik de enige aan tafel ben die zich onthoudt. Veel rust voorafgaand aan het eten, waardoor ik ook kon nadenken over zaken waar ik normaal in de hectiek niet bij stil kan staan. De maand is in die zin voorbij gevlogen.

Het was ook raar om uit te kijken naar het Suikerfeest. Omdat we alleen samen dit virus kunnen bestrijden, besloten de moskeeën het ochtendgebed af te gelasten. Dat is echt iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Traditiegetrouw begon het feest voor mij met heel vroeg en half slaperig naar de moskee gaan en dan de hele dag (een beetje gaar) feestelijk bij mensen langsgaan.

De gemeenschap werd opgeroepen om zich strikt aan de regels te houden, waardoor de feestelijke bezoeken op een creatieve manier werden vervangen. Door digitaal bij elkaar langs te gaan of een ‘voordeurbezoek’ af te leggen. Geen omhelzing, geen cologne, geen thee, geen baklava. Het had ook iets moois. Ik kon bij veel meer mensen langs. Korte maar krachtige gesprekken. En ondanks de afstand was de verbroedering ontzettend groot. Een mooie les voor een leven na corona.

Tenslotte was er nog een bijkomend voordeel. En dat was uiteindelijk ook het antwoord op mijn vrouw, na even peinzen: “Het scheelt wel een hele hoop calorieën…”.